Tamil Short Story - 3 - Night and Day

The translation is available here. My other short stories and their translations are listed on the left hand bar, in the "My Short Stories" section, below the "Featured Posts" section.

இரவும் பகலும்

-------------------
இரா.இராமையா

பள்ளிக்கு உள்ளே இருந்த வாட்ச்மேன் அறையில் ஏகாம்பரம் உட்கார்ந்திருந்தார். சுற்றிலும் மிக அமைதியாக இருந்தது. சற்றுப் பயமாகக் கூட இருந்தது.
ஏகாம்பரம் ரிடையராகி சும்மா வீட்டில் இருக்கலாம் என்று நினைத்தார். ஆனால் பையன் இன்னும் சரியான வேலைக்குப் போகவில்லை. பள்ளியில் பகல் நேர வாட்ச்மேன் வேலைக்குத் தான் அவருக்கு ஆசை. பள்ளியில் வாட்ச்மேனாக இருப்பது எளிது. சிறுவர்களை ஓட ஓட விரட்டலாம். பேங்க் வாட்ச்மேன் வேலை தான் கஷ்டம். போக வர சலாம் போட வேண்டும். துப்பாக்கி லைசென்ஸ் வேண்டும். ஏகாம்பரத்திற்கு துப்பாக்கி சுட ஆசை உண்டு. ஆனால் வாழ்க்கையில் துப்பாக்கியை தொட்டு பார்த்ததில்லை.
பள்ளியில் சிறு கம்பு ஒன்று போதும். நல்ல பெரிய மீசை வைத்திருந்தார். அதற்க்கு சிறுவர்கள் பயந்து விடுவார்கள் என்று நினைத்தார். ஆனால் தலைமை ஆசிரியை இரவு வாட்ச்மேன் தான் வேண்டும் என்றாள்.
ஏகாம்பரத்திற்கு மணி ஒன்பது அடித்தால் தலை சுற்றிக் கொண்டு தூக்கம் வரும். கடந்த முப்பது வருடங்களாகத் தனியாக இரவு தூங்கியதில்லை. அவர் மனைவி மீனாட்சி எப்போதும் ஏதாவது பேசிக் கொண்டிருப்பாள். அதைக் கேட்டுக் கொண்டே தூங்கி விடுவார்.
ஏகாம்பரம் தன்னையே நொந்து கொண்டார். ராத்தூக்கம் விழித்தால் உடம்பு என்னத்திற்கு ஆகிறது?
மனைவியிடம், "நீயும் வாயேன். பேசிட்டு இருக்கலாம்.", என்றார்.
"எனக்குக் காலையில வேலை இருக்கு. நான் பேசிட்டு இருப்பேன் - நீங்க பாட்டுக்குத் தூங்கிருவீங்க. காவல் காத்த மாதிரி தான்," என்றாள்.
முதல் நாள் இரவு அவர் கிளம்பும் பொழுது போருக்குப் போவதைப் போல இருந்தது. பையன் அவர் யூநிஃபார்மை மேலும் கீழும் பார்த்தான்.
"மிலிடரி மாதிரி இருக்கப்பா ", என்றான்.
பிறகு அவன் அம்மாவிடம், "போன வாரம் அந்த ஸ்கூல் பையன் ஒருத்தன் தற்கொலை பண்ணிக்கிச்சாம்" , என்றான்.
ஏகாம்பரம் திடுக்கிட்டு, "எங்க? ஸ்கூல்லய?", என்று கேட்டார்.
"வீட்டுல தான். ஆனா ஸ்கூல் டீச்சர் ஏதோ சொல்லிச்சாம்"
"ஏண்டா உங்க அப்பாவ பயமுறுத்துற?"
"இல்லம்மா. திடீருன்னு சின்ன வயசுல போயிட்டா ஆத்மா சாந்தி கிடைக்காம சுத்து சுத்துன்னு சுத்தி வந்து.."
"ஏங்க..நீங்க கிளம்புங்க", என்றாள் மீனாட்சி.
ஏகாம்பரம் பிள்ளையாரைச் சற்று நேரம் கும்பிட்டுக் கிளம்பினார்.
***************************************************

சற்றுத் தொலைவில் கோட்டான் ஒன்று கத்தியது. தூரத்தில் நாய் ஊளையிட்டது.
பல வருடங்களுக்கு முன்னால் ஜகன் மோகினி என்னும் படத்தைப் பார்த்து ஜன்னி கண்டது அவருக்கு நினைவு வந்தது. அப்பொழுதெல்லாம் பாதி இடங்களில் சுடுகாடு உண்டு.
மணி எங்கோ பன்னிரண்டு அடித்தது.
பேய் நிஜமாகவே உண்டா?
ஏகாம்பரம் தலையை உலுக்கிக் கொண்டார். எதற்கு இப்போது அந்த நினைவு? நல்லதாக நினைக்கலாம்.
சற்று நேரம் தன் நண்பர்களை நினைவுபடுத்திக் கொண்டார். ராவ் என்று ஒருத்தன் இருந்தான். பல வருடங்கள் அவன் மிலிடரியில் வேலை செய்தான். அவன் மனைவி பிரமாதமாகச் சமைப்பாள்.
ராவ் ஒரு முறைப் பேயைப் பார்த்ததாகச் சொன்னான். ஒரு நாள் இரவு வில்லிவாக்கத்தில் எல்லோரும் ஒரு வீட்டு மாடியில் உட்கார்ந்து பேசிக் கொண்டிருக்கும் பொது தான் அவன் இத்தகவலைத் தெரிவித்தான்.
சீட்டாடிக் கொண்டு இருக்கும் போது சோட்டாணிக்கரை பகவதி கோவில் போய் விட்டு வந்த அனுபவத்தை ஒருவர் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். பேயாட்டம் ஆடுவதாகவும், பெண்களைப் பார்த்தாலே பாத்ரூம் வந்து விடும் என்று சொன்னார்.
ஒரு பெண் தலைவிரிகோலமாக வானத்துக்கும் பூமிக்கும் குதித்தாளாம். சாதாரண மனிதர்கள் அப்படி குதிக்கவே முடியாது.
சீட்டாட்டக் கும்பலில் அடிக்கடி தினத்தந்தி, மாலை முரசு படிக்கும் அறிவாளி ஒருவர் இருந்தார். அவர், "அதெல்லாம் மன நோய்ப்பா", என்றார்.
"மனநோய் எல்லாம் கிடையாது. இதெல்லாம் நம்பிக்கை இல்லன்னா எதையுமே நம்ப முடியாது."
"ஏம்பா, கடவுள்னு ஒருத்தர் இருந்தா.."
"நம்பிகை இல்லன்னா வாழ்க்கையே கிடையாதுப்பா .."
"நல்லதுல நம்பிக்கை வச்சா சரி. இதுல எதுக்கு நம்பிக்கை?"
மற்றொருவர், "நீ இவ்வளோ சொல்றியே..சாமியில்ல, பூதமில்லைனு. நம்ம மாரியோட அப்பா இறந்த அன்னிக்கு அந்த பேய் என்ன பாடு படுத்திச்சு தெரியுமா?"
எல்லோரும் இதற்கு ஆமோதித்தார்கள்.
"நைட்டு தூங்கும் போது டொக்கு டொக்குன்னு நடக்குற சத்தம். ஒரே அழுகுற சத்தம். நானெல்லாம் ஓடியே போயிட்டேன்."
தினத்தந்தி படிப்பவர், "இதெல்லாம் பகுத்தறிஞ்சு யோசிக்கணும்", என்றார்.
"அதுக்குள்ள பேய் அடிச்சுப் போட்டுட்டுப் போயிட்டே இருக்கும்"
"நீ இவ்வளோ சொல்றியே..நடு ராத்திரி சுடுகாடு போயேன்."
"எதுக்கு?"
"நீ போயேன். துரத்தித் துரத்தி அடிக்கும் உன்னைய"
"இந்த மாதிரி நம்பிக்கை இல்லாத ஆளுங்கனால தான் மழை வர மாட்டேங்கு", என்றார் திருநெல்வேலிக்காரர் ஒருவர்.
"ஏம்பா.. கடவுளாண்ட நம்பிக்கை வச்சா சரி..பேயாண்ட போயி எதுக்கு நம்பிக்கை வைக்கணும்?"
பகுத்தறிவாளரின் வாதங்களினால் எல்லோரும் வாயடைத்துப் போயிருந்த நிலையில் ராவ் பேசினான். அவன் எங்கோ வானத்தை வெறித்துக் கொண்டிருந்தான். அப்படியே பேசினான்.
"இன் நைன்டீன் சிக்ஸ்டி செவென் , ஐ ஸா பேய்".
எல்லோரும் அவனைப் பார்த்தார்கள்.
"ஆமா நான் பேயைப் பார்த்தேன். தொட்டுப் பார்த்தேன்."
பகுத்தறிவாளர், "அப்போ தான் கல்யாணம் ஆச்சா?" என்று விட்டுச் சிரித்தார். வேறு யாருமே சிரிக்கவில்லை. பக்கத்துத் தென்னை மரங்கள் அமானுஷ்யமாக உரசிக் கொள்ளும் சத்தம் கேட்டது.
"பட்டுக் கோட்டையில எங்க வீட்டுப் பக்கம் நடந்து போயிட்டிருந்தேன். எதிர வெள்ளையா ஒரு பெண் உருவம் வந்தது. நேரா வந்தது. நான் விலகிப் போனேன். நேரா முட்டுற மாதிரி வந்துது. கையை வீசினேன். என் கை உள்ள போய் வெளிய வந்திருச்சி."
ராவ் குரல் இறங்கிக் கொண்டே போனது. "எஸ். ஐ ஸா பேய்", என்று முடித்தான்.
யார் முகத்திலும் ஈயாடவில்லை.
****************************************
ஏகாம்பரம் மெதுவாக எழுந்து நடந்தார். ஸ்கூலை ஒரு ரவுண்டு வர வேண்டும். நேராக யாராவது மிதந்து வந்தால் என்ன செய்வது? அவருக்குக் கால் உதறியது.
மணி இரண்டு ஆகி விட்டது. மெதுவாக ஒவ்வொரு மாடியாக ரவுண்டு வந்தார்.
இரண்டாவது மாடியில் ஏதோ சத்தம் கேட்பது போல இருந்தது. 'பயாலஜி' என்று ஒரு கதவு மேல் எழுதி இருந்தது. உள்ளே ஏதோ பிறாண்டுவது போல இருந்தது. ஏகாம்பரம் விறைப்பாகத் திரும்பி நடந்தார்.
"எக்ஸார்சிஸ்ட்" என்று ஒரு படம் வந்தது. அந்தப் படத்தை ஒருவன் தனியாகப் பார்த்தானாம். முடிவில் ரத்தம் கக்கி இறந்து கிடந்தானாம். ஏகாம்பரம் கேள்விப்பட்டிருந்தார். இவனை யார் தனியாகப் போய்ப் பார்க்கச் சொன்னது?
இந்த வேலை அந்தப் படம் பார்ப்பதைப் போலத் தான் இருக்கிறது. இந்நேரம் வீட்டில் இருந்தால் மீனாட்சி மேல் காலைப் போட்டுக் கொண்டு நன்றாகத் தூங்கி இருப்பார்.
சிறிது நேரத்தில் விடிந்து விட்டது. ஏகாம்பரம் வீட்டிற்கு ஓடினார்.
"மீனாட்சி, இந்த வேலை வேணாம்டி." என்றார் மனைவியிடம்.
"ஏன் தூக்கம் வருதா ?"
"அதில்லடி. நைட்டெல்லாம் ஒரே பேய் நினைப்பாவே இருக்கு. இந்தப் படம் ஒன்னு பார்த்தமே ..ஜகன் மோகினி.. அந்தப் பேயெல்லாம் கண்ணு முன்னாடி நிக்குதடி."
"அம்மா இங்க நிம்மதியா தூங்கினாங்க", என்றான் பையன்.
"அடிப்பாவி".
"சும்மா இருடா. ரொம்பச் சத்தமே இல்லாம இருந்தா அப்படித் தான். நம்ப வீட்டு ரேடியோ எடுத்துட்டுப் போங்க இன்னைக்கு."
பையனிடம், "டேய்..நீ துணைக்கு வாயேன்..இன்னைக்கு நைட்டு.." என்று கெஞ்சினார்.
"நாளைக்கு நைட்டு வரேன். இன்னைக்கு நைட்டு அமாவாசையா வேற இருக்கு. பேயெல்லாம் கூத்தாடுற நேரம்", என்றான் பையன்.

***************************************************
அன்று இரவு தான் ஏகாம்பரம் எலும்புக் கூட்டைப் பார்த்தார்.
பயாலஜி லேபரேட்டரி அறை அருகே ரவுண்டு வந்த பொழுது விசிலை எடுத்து 'சீய்' என்று ஊதினார். அந்தச் சத்தம் பள்ளிச் சுவர்களில் பட்டு எதிரொலித்தது. சட்டென்று திரும்பிய பொழுது யாரோ அவரையே பார்ப்பது போல இருந்தது.
மெதுவாகத் திரும்பிப் பார்த்தார். கண்ணாடி ஜன்னலில் அவருடைய பிரதிபலிப்புத் தான். "ச்சே..இதற்க்கா பயந்தோம்?" என்று நினைத்தார்.
சுடுகாட்டுக்கு அமாவாசை நள்ளிரவு போய் வருகிறேன் என்று சவால் விட்டானாம் ஒருவன். போனான். போய் சுற்றி விட்டு வெளியே வரும் போது சட்டென்று யாரோ பின்னால் இருந்து இழுப்பது போல இருக்கின்றது. "ஐயோ!" என்று கத்தி உயிரை விட்டான். மறு நாள் பார்த்தால் மரத்தின் கிளையில் அவன் சட்டை மாட்டியிருக்கிறது..அவ்வளவே.
அந்தக் கதையை போல எதைப் பார்த்தாலும் பயமாக இருக்கிறது என்று நினைத்துக் கொண்டார். தன்னை அறியாமல் கண்ணாடி ஜன்னல் அருகே சென்று உற்றுப் பார்த்தார்.
சற்று நேரம் எதுவும் தெளிவாக தெரியவில்லை. பிறகு கலங்கிய நதித் தண்ணீரில் அடி மணல் தெரிவது போல ஒரு வெளுப்பான எலும்புக் கூடு தெரிந்தது.
ஏகாம்பரம் திடுக்கிட்டு கண்ணைக் கசக்கி மறுபடிப் பார்த்தார். அங்கே நிஜமாகவே ஒரு எலும்புக் கூடு தெரிந்தது. லேசாக அசைவது போலவும் இருந்தது.
ஏகாம்பரம், "ஆ" , என்றார்.
கனவில் சில சமயம் அவர் அசைய நினைப்பார். ஆனால் கை காலை அசைக்க முடியாது. அது போன்ற ஒரு உணர்வு அவருக்கு வந்தது. மிகவும் சிரமப்பட்டு நகர்ந்தார். நகர்ந்து சற்று தூரம் சென்று ஓட்டம் பிடித்தார்.
இரைக்க இரைக்கத் தம் இடத்திற்கு வந்தார். துணைக்கு யாரும் இருந்தால் பரவாயில்லை. ஆனால் எதிரே, சுற்றி இருந்த வீடுகளில் எல்லோரும் தூங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். இங்கே நடக்கும் அகோர நாடகத்தை அறியாமல் இரக்கமே இல்லாமல் தூங்குகிறார்கள்.
பேசாமல் பள்ளியைப் பூட்டிக் கொண்டு வீட்டுக்குப் போய் விடலாம் என்று அவர் முடிவு செய்தார். நாளைக்குக் கேட்டால் இப்படி எலும்புக் கூட்டுடன் குடித்தனம் செய்ய முடியாது என்று சொல்லிக் கொள்ளலாம்.
ஆனால் இந்த இருட்டில் வீடு வரை போக வேண்டுமே?
ரேடியோவைப் போட்டார். சிறுது நேரம் 'கர, புர ' என்று சத்தம் கேட்டது. பிறகு கீச் என்ற குரலில் 'நெஞ்சம் மறப்பதில்லை' என்று பாட்டுத் தொடங்கியது.
*******************************************
மறு நாள் மதியம் உணவு இடைவெளியில் ஏகாம்பரமும் மீனாட்சியும் தலைமை ஆசிரியை அறைக்குள் நுழைந்தார்கள். ஆசிரியை அறையில் இருந்து ஒரு மாணவி அழுது கொண்டே சென்றாள். உள்ளே அவர்கள் போனவுடன் ஆசிரியை முகம் ஸ்விட்ச் போட்டது போல மாறியது. அவர்களைப் பார்த்துச் சிரித்தாள்.
"வாங்க ஏகாம்பரம். என்ன விஷயம்? வாங்கம்மா.."
"இல்லம்மா. இந்த நைட் வாட்ச்மேன் வேல கொஞ்சம் உடம்பெல்லாம் முடியல."
"ரெண்டு நாளா தான வந்திருக்கீங்க?"
"இவரு பயப்படராரும்மா" என்றாள் மீனாட்சி.
"பயமா?" என்று சிரித்தாள் ஆசிரியை.
"அதெல்லாம் இல்லம்மா. நான் ஏன் பயப்படணும்? அந்தக் காலத்துல தனியா ஆஸ்பத்திரி மார்ச்சுவரி வேல பாத்திருக்கேன்"
"கதை விடராரும்மா. இவருக்கு எப்பவுமே கொஞ்சம் பயம் அதிகம். இன்னைக்குக் காலையில வீட்டுக்கு வந்து விழுந்துட்டாரு."
ஏகாம்பரம் அவமானமாக உணர்ந்தார். இப்போது பகல் நேரத்தில் எலும்புக் கூட்டை நினைத்தால் சிரிப்பு தான் வந்தது. அது மூஞ்சியும் முகரையும்..
ஆசிரியை யோசித்தாள். "வேற வேலை எதுவும் கை வசம்
இருக்கா ?" என்றாள்.
"இல்லம்மா"
"சரி. நாளையில இருந்து பகல்ல வாங்க. ரெண்டு மூணு நாள் அது ஒத்து வருதான்னு பாருங்க."
ஏகாம்பரம் நன்றியுடன் கை கூப்பினார். "பயம்னுல்லாம் இல்லம்மா. ஒரு மனக் குழப்பம்..அவ்ளோ தான். நான் அந்தக் காலத்துல ராத்திரி ஷோ சினிமா பார்த்திட்டு வரும் போது..."
"சரி..கிளம்புங்க" என்றாள் மீனாட்சி.

************************************************
சுறுசுறுப்புடன் காலையில் எழுந்து திருநீறு இட்டு மீசையை முறுக்கி விட்டு விறைப்பாக பள்ளி முன்னால் நின்றார் ஏகாம்பரம். எட்டரைக்கெல்லாம் தலைமை ஆசிரியை வந்தாள். அவளுக்கு ஒரு சலாம் வைத்தார் ஏகாம்பரம்.
"ஒன்பது மணிக்குச் சரியாக் கதவைச் சாத்தணும்", என்று விட்டுப் போனாள்.
எட்டு ஐம்பது வரை யாருமே பள்ளியில் இல்லை. சரியாக எட்டு ஐம்பதுக்கு தபதபவென்று ஒரு கூட்டம் வந்தது. அம்மாக்களும் அப்பாக்களும் பிள்ளைகளை இழுத்துக் கொண்டு வந்து உள்ளே வீசினார்கள். சில சிறுவர்கள் ஓவென்று அழுது கொண்டே போனார்கள்.
ஏகாம்பரம் மணி பார்த்தார். ஒன்பது ஆயிற்று. புது வாட்ச்மேன் எவ்வளவு கறார் என்று இவர்களுக்கு காட்ட வேண்டிய நேரம் வந்து விட்டது. கதவைச் சாத்தப் போனார். பிள்ளைகள் உள்ளே ஓடும் வேகம் அதிகமாயிற்று. இரண்டு பேர் ஓடி வந்து கதவை முட்டினார்கள்.
"ஏய்.." என்று சரத்குமாரைப் போல கதவுக்குப் பின்னால் இருந்து யாரோ கத்தினார்கள். கதவை மறுபக்கம் இருந்து தள்ளினார்கள். ஏகாம்பரம், கோட்டையை எதிரிப் படைகள் பிடிக்க வருவதாகக் கற்பனை செய்து கொண்டார். ஓங்கித் தள்ளினார்.
'படார்' என்று ஒரு சத்தம். கதவு முழுக்கத் திறந்தது. ஏகாம்பரம் தள்ளிப் போய் விழுந்தார்.
வாசலில் ஆறடி உயரத்தில் பீமசேனன் போல ஒரு அம்மா நின்றாள் . விழுந்து கிடந்த ஏகாம்பரத்தைப் பார்த்துச் சிரித்தாள்.
"கதவைச் சாத்தணும்", என்று ஓடி வந்தார் ஏகாம்பரம்.
"ஏன்யா கதவைச் சாத்துற?"
"ஒன்பது மணிக்கு முன்னால வரது தான?"
"நான் யாரு தெரியுமா உனக்கு?"
"ரூல்சுன்னா ரூல்சு தான்"
பின்னால் கோபத்துடன் பல அம்மாக்கள் நின்றார்கள். தலைமை ஆசிரியை வந்தாள்.
"ஏகாம்பரம்..ஏன் கதவைத் தள்ளி விட்டீங்க?"
"நீங்க தான சொன்னீங்க"
"அதுக்காக இப்பிடியா...சாரி மேடம்"
பீமசேனி ஒரு குட்டிப் பையனைப் பிடித்தவாறே, "பீ கேர்புல் " என்று விட்டுப் போனாள்.
**********************************************
ஏகாம்பரம் அயர்ச்சியுடன் உட்கார்ந்திருந்தார். செடிக்கெல்லாம் அப்போது தான் தண்ணீர் விட்டு முடித்திருந்தார். தூரத்தில் எல்.கே.ஜி குழந்தைகள் வகுப்பறையில் இருந்து வருவது தெரிந்தது. எல்லாம் ஒவ்வொரு திசையில் ஓடின. டீச்சர் ஆடு மேய்ப்பது போல அவற்றை மேய்த்துக் கொண்டு வந்தாள்.
சற்று நேரம் கண்ணை மூடினார் ஏகாம்பரம்.
யாரோ உலுக்கி எழுப்பினார்கள். பார்த்தால் அந்த டீச்சர்.
"கொஞ்சம் கூட வாங்க", என்றாள்.
பக்கத்தில் ஒரு அடி பம்பு இருந்தது. கீழே இரண்டு சிறுவர்கள் நின்றார்கள். டீச்சர் மளமளவென்று ஒரு பையன் டிரவுசரை அவிழ்த்தாள்.
"பம்ப அடிங்க", என்று அதட்டினாள்.
ஏகாம்பரம் பம்பை அடிக்கத் தொடங்கினார்.
திடீரென்று தூரத்தில் அலறல் கேட்டது. மற்ற பிள்ளைகள் அங்குமிங்கும் ஓடினார்கள். டீச்சர் "கழுவிருங்க" என்று விட்டு அந்தப் பிசாசுகளைப் பிடிக்க ஓடினாள்.
ஏகாம்பரம் குனிந்து பார்த்தார். டிரவுசரைக் கையில் வைத்துக் கொண்டு இரண்டு குழந்தைகளும் அவரைப் பார்த்து இளித்தன.

*******************************************************

மிகவும் அலுப்புடன் மதிய உணவு நேரத்தில் மெதுவாகக் கிளம்பிப் பயாலஜி லேபரேட்டரிக்குப் போனார். சில பையன்கள் அறையில் இருந்தார்கள். தயக்கத்துடன் உள்ளே போய் எலும்புக்கூடு முன்னாள் நின்றார்.
இதைப் பார்த்தா பயந்தோம்? சாதுவாக இருந்தது அது. யாருடையதோ? யார் பெற்ற பிள்ளையோ? உயரமாக இருந்தது.
ஒரு காலத்தில் சொல்வார்கள். எந்தப் பேயை வேண்டுமானாலும் நம்பலாம். கொள்ளி வாய்ப் பிசாசோ, ரத்தக் காட்டேரியோ, குட்டிச் சாத்தானோ - எல்லாவற்றையும் நம்பலாம். மோகினியைத் தவிர. இரவில் நடந்து போகும் போது பின்னாலிருந்து வெற்றிலை கேட்குமாம் மோகினி. கத்தியில் சுண்ணாம்பு தடவிக் கொடுத்தால் ஓடி விடும். இல்லையோ..தொலைந்தோம்.
அவர் திரும்பிப் பார்க்கும் போது சுற்றி நாலைந்து மாணவர்கள் நின்றார்கள். அவர்களும் எலும்புக்கூட்டைப் பார்த்தார்கள்.
"பழைய வாட்ச்மேன் தான் இது", என்றான் ஒரு பையன்.
எல்லோரும் சிரித்தார்கள்.
"பார்த்தா நம்ப தணிகை மாதிரி இருக்குல்ல?" என்றான் மற்றொருவன்.
தணிகை என்ற பையன்,"இல்ல..உங்க அப்பா மாதிரி இருக்கு", என்றான்.
"ஏய் மரியாதையாப் பேசு" என்றான் முதலில் பேசியவன்.
"தம்பிங்களா.." என்று தொடங்கினார் ஏகாம்பரம்.
அவர் திரும்பி பார்க்கும் போது அடிதடி ஆரம்பமாகி விட்டது. இரண்டு பேர் மடமட வென்று அடித்துக் கொண்டார்கள். பிறகு கட்டிப் புரண்டார்கள்.
ஏகாம்பரம் பயத்துடன், " தம்பி நிறுத்துங்கப்பா", என்றார்.
மற்ற மாணவர்கள் கிரிக்கெட் பார்ப்பது போலப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.
ஏகாம்பரம் இருவரையும் விலக்கி விட முயற்சி செய்தார். பார்த்தால் அவர் மேலேயே இரண்டு அடி விழுந்தது. கடைசியில் ஒரு பையன் அவரைப் பிடித்துத் தள்ளினான்.
ஏகாம்பரம் "அம்மாடி", என்று தரையில் போய் விழுந்தார்.
எலும்புக்கூடு அவர் தலைக்கு மேல் அவரைப் பார்த்துச் சிரிப்பது போலிருந்தது.

************************************************
தலைமை ஆசிரியை ஆதரவுடன் ஏகாம்பரத்தைப் பார்த்தாள். அவர் கையில் விரல் மடங்கிச் சிறு கட்டுப் போட்டிருந்தார்.
"நைட்டு ஷிஃப்டே வரீங்கள?" என்றாள்.
"ஆமாம்மா"
"எனக்கே சில சமயம் இங்க இருந்து ஓடிப் போயிடலாம் போலத் தான் இருக்கு", என்றாள்.
ஏகாம்பரம் மெதுவாக வீட்டிற்குக் கிளம்பினார். இரவு பேய்களின் நினைவு வரும். அது சற்று ஆறுதலாகக் கூட இருக்கும்.

**********************************************************************

Don't forget to read the following:

Tamil short story - 1 - ஒரே ஒரு ஜோக்
Tamil short story - 2 - பெண் விடுதலை வேண்டும்

Translation for Tamil short story - 2 - A very brief discussion of women's liberation

Are Indians system-blind?

(Updated below) Update II
This is going to be a long post.
Let me mention a few incidents:
1.In Vijay TV talk show Neeya Naana, they were discussing government staff behavior in the passport office. A lady said that the staff are very rude and abuse public all the time. The host Gopinath said that Indians accuse Indian government staff of rudness; but will stand in line silently if they are abroad. I have heard this before - that the same public who drive badly and are impatient in India, will behave well and be patient abroad.
Gopinath was implying that the public were to blame for this - that we have two standards of behavior.
But, if Indians behave well abroad and not so well in India, does it mean that something is wrong with Indians? Or does it mean that something is wrong with India?

2. In every campus interview students ask a standard question - why is your company not creating products for India? Why are you in IT services business? Why are you not serving India? This common complaint is asked in different ways by many people.
The assumption is that the way Indian companies behave has something to do with the NATURE of the business owners (they are not sufficiently patriotic).
It does not seem to occur to anyone that if companies all the time rush towards IT services, it must be because the commerce system is PUSHING them in that direction. That is, a set of tariff laws, calculations of profit margin and the way international capital is mobile, pushes IT companies in India to operate in a certain business model. It has nothing to do with the NATURE or personality of business owners.

3. A few days back, I was having a conversation with a friend of mine - he operates an electronic dealership. He mentioned that his staff keeps switching jobs; and that they expect a payscale in parallel with IT industry payscales. He thought this was because of the "attitude" of Indian labor. He said they were too arrogant and expected the moon.
I explained to him that if labor expected a suddenly increased payscale, it was because we have an IT industry that operates on very good margins and is on a boom cycle. Since this industry is in booming in the same city, It is easy for employees to learn software programming from some training centres and quickly double their salaries. That is, labor was being pushed towards IT because of the inflow of IT business to India. That meant that employers like my friend were facing the same pressure from the market.
That is, it was not the "attitude" of Indian employees that needs to be blamed - there is a perfect systematic reason for that "attitude".

In each of the above examples, and in many other scenarios, Indian opinion seems to tend towards blaming people and attitudes than the interacting systems that operate on people and cause certain behavior. It seems, as a whole, Indians are system-blind.

System Blindness and the Indian Psyche
Sudhir Kakar, in his landmark work, "The Inner World", linking anthropology and Indian psychology, says this:

Hindus share the belief that the legitimacy of social institutions lies in the dharma they incorporate rather than in utilitarian contractual agreements and obligations. ....
Moreover, it is generally believed that social conflict, oppression and unrest do not stem from the organization of social relations, but originate in the adharma (not dharma) of those in positions of power. Institutions in India are thus personalized to an extent inconceivable in the West; individuals who head them are believed to be the sole repository of the virtues and vices of the institutions. ....
Many are the poignant stories of simple farmers in the early days of British rule who responded to an act of injustice by government officials by spending their all in the vain hope of reaching the Queen and gaining her ear, at Windsor.
Any tendency towards social reform in India moves not to abolish hierarchical institutions or to reject the values on which they are based, but to remove or "change" the individuals in positions of authority in them. When an institution is not working, it is taken for granted that the power-wielders have veered from the path of dharma.

The quote talks about Hindu world view, but applies to Indians as a whole (because it is a cultural than a religious world view).
So, when faced with some social structure that is broken, or when faced with a certain group of individuals who behave a certain way, as Indians, our first tendency is to blame the individuals themselves than look for systematic reasons for such behavior.
This explains each one of the items I described above. It also explains why, when faced with a broken system like our incredibly bad driving in Indian roads, we look to blame the drivers themselves, rather than look for systematic reasons why people drive badly.

System-blindness in Driving
In the case of driving, we can see that the Regional Transport Offices (RTO) are not monitoring driving schools closely, nor are they applying very strict criteria for proof of learning from the public. We learn to drive mainly from an utility point of view and do not learn that driving has a social dimension. This fault squarely falls on the RTOs. Note that I am not saying that RTOs give licenses to wrong people - almost anyone can learn responsible driving, provided there is someone to teach them and there is time to learn.
The other side of this equation is the regulatory system - we do not have enough traffio police and the police available are overworked. They also tend towards corruption.
Instead what are the consequences of blaming the individuals who drive in our roads, and not looking at systemic reasons?

The Consequences of System-Blindness
Most of the time, blaming individuals means that we can never correct the situation - unless everyone in India becomes a saint, we cannot have a good society. Thus, right away, we have blocked an effort to correct the situation.
Secondly, blaming individuals all the time,means we OVEREMPHASIZE punishment for deviation from our laws - but not enough emphasis is placed on learning. As we saw in the above example, the learning angle of RTOs is entirely lost - we instead concentrate exclusively on regulation by Traffic police.
Thirdly, blaming individuals in the Indian context implies a kind of self-loathing. Most of us must be familiar with this - when you blame a politician (as I did in my post on Rahul Gandhi and the Mumbai Attacks), the instant response is that we have to blame ourselves (one of the comments says that).
I think we are all familiar with this pattern - when Ramalinga Raju was arrested, rediff published an "open letter" from some moron, (the article is here) - in which the guy compared Ramalinga Raju's crimes with people who were not swiping ID cards properly at Satyam. The article ended up saying we all have ourselves to blame.
After the current spate of attacks on Indians in Australia, Outlook has published a highly confused feature article saying "Aren't we racists too?".
The tendency is to spread blame around so generally that we cannot take any action to correct anything.
This "blame ourselves" cry usually comes because people do not differentiate actual crimes against the law from individual moral issues. But it also happens because people fail to realize the interlocking systems we live in and instead focus on individual behavior.

An Example of System Blindness - Indian Politics
One example of system blindness caused the exclusive focus on voting in last parliamentary elections.
There were heavy drives in the English media to go out and vote. Aamir Khan spoke about the importance of voting. When just 45% of Mumbai voted, there were castigations of the public.
What is the logic behind such focus on voting? The prevailing idea, as explained by the movie "Yuva" ("Aayutha Ezhuthu" in Tamil) is this: if we distinguish between good and bad politicians and elect only candidates based on "merit" then we can change the system.
I have a fundamental issue with this idea - it assumes that the current crop of politicians are bad. It thus blames our ills on a group of people's nature.
Most of our politcians are well educated - some of them are lawyers. Do we know if the constituencies of such ostensibly "good" candidates are well developed?
The answer is, of course, that there seems to be uniform ineffectiveness from our legislature, irrespective of the education or sincerity of the representatives.
Why is that?
Secondly, it is close to impossible to fight an entrenched political party's candidate. We think it is possible if everyone votes for the "good" candidate. But it is not easy to figure out a good candidate for anyone. This whole idea may have worked if we were in a community of a hundred people. It will not work in the current scenario.
So, let us take a step back and see what is wrong with the election system:
1. Political parties have zero inner party democracy and have managed to circumvent such democracy requirements. It should be upto political parties to figure out the good candidate - not just the general public.
2. The election process SHOULD FORCE public financing for campaigns - that is the only way to level the playing field so that entrenched parties do not dominate.

Both of the above are NOT going to be solved just by voting. It requires a campaign to change the system. Thus, it is neither the public's fault that we elect "bad" candidates not is it the politicians' fault that they are ineffective. We need to change certain aspects of the political system for any meaningful change.

Why are We System-Blind?
From the reason for Indian IT's focus on services to the emergence of South India as an IT destination to the collapse of Indian sports in the Olympics, everything can generally be explained by looking for systemic faults.
But in this article I seem to be blaming Indians in general for system-blindness - isn't that itself wrong?
There are certain reasons for our overlooking systemic faults. These are:
1. We are a conservative society, till now. One of the hallmarks of a conservative society is assigning blame to individuals for systemic issues. It is a way of looking at the world.
When the current credit crisis started in the United States, American conservatives explained the crisis by blaming it on black and Hispanic households, who could not repay housing loans. That is, they blamed the minorities for overreaching and being greedy.
On the other hand, liberals, who looked at the same crisis, explained it by tracing it from the credit default swap mechanism initiated back in 2000. They linked it to the complex derivative trading rules in Wall Street and even on the way compensation packages worked in the finance industry.
You see the difference? Conservatives blamed individual "attitudes" and liberals blamed ceratin features of the system.
In India, we, as a conservative society, blame individuals more than systems.

2. The second is the cultural reason that I quoted earlier in the article (from Sudhir Kakar). The way the concept of dharma works in Indian society, we are tuned to see individuals operating in dharmic or adharmic mode than systems that offer incentives or disincentives.

There are perfectly rational explanations for the reasons we focus on indviduals - but it is a weakness in our society.
One of the ways to change this focus will be through education. In the long run, if we guide our educational systems towards civic lessons and explain the interlocking economic and political systems that govern us,then we can expect future generations not to play the "blame ourselves" game.
Implementing the 30-year old recommendations of the Police Commission Report or Education Commission report; and cleaning up campaign financing will go longer to establish a sane society.

Update I
When I talk about a "system", I am talking about a set of procedures, laws and other mechanisms that offer incentives and disincentives for people to behave in certain ways. Such an idea of a system is used by economists all the time. The market is one such system. These incentives and disincentives need careful consideration and are not obvious all the time.
A few years back a law was introduced to make Rape punishable by death. Women's activists objected to this law. At first sight, it seems like they should support it because the law would act as a deterrent against rape and hopefully reduce it.
But there is a hidden effect of such a law - it means that a rapist is more likely to kill his victim for fear of exposure. This is the reason why women's groups objected to this law.
Almost all the time, we ARE operating under a set of interlocking systems. We are just blind to this process. I am NOT talking about creating a NEW system, or even a SINGLE system.
Many times what we require are policy tunings to get a desired behavior. Those policy tunings in the public sphere can be effective only if we understand what is being done.
The National Police Comission report was released 30 years back. It talks about separating the state police departments from under the state government (and thus, the ruling party). It talks about creating a separate governing body (like the US Department of Justice). One of the recommendations is that the governing body be a council involving a couple of Opposition party members and retired judges.
Such a tuning would have effectively prevented the abuses we see now from ruling parties. It is obvious, in Tamil Nadu, that Jayalalitha's dragging Karunanidhi from his home at midnight would never have happened if the police was under a separate governing body.
This is what I mean by a systemic knowledge. There is so much analysis done in television and the media during election time; it all focusses on personalities. If going out to vote is important, I think agitating for the implementation of the Police Commission report is more important and will change the system faster.

Update II
One of the main reasons to emphasize systems is that the alternative explanation - that Indian middle class is bad is just a cop-out. That just avoids argument. The explanation is also contrary to common sense - why should Indians behave well abroad and not in India? Further, why do we think that Indians are somehow uniquely corrupt?
It makes more sense that we behave the way we do and our politicians and businesses behave a certain way because that is the way incentives lie.

Being Ultra Rich

The question that has been bothering me for the past few years is this: how can I become ultra-Rich?
To address this, you first have to understand if you are rich or not. The India Together Editor Ashwin Mahesh did some back-of-the-envelope calculations a few years back and wrote that you are rich in India if you have more than Rs.10000 as income per month.
This will be shocking to most people, because we call most people in that range as middle class; actually we call them lower middle class. We definitely did not consider ourselves rich when we were earning Rs.10000 per month.
But in India, the average wage is much lower than Rs.10000 per month. So most of us reading and writing in the internet are already Rich.
But there is an important reason why we do not consider ourselves rich - that is because, we still have to struggle for recognition with millions of other people. So we are Rich, but we do not get some of the SOCIAL benefits of being rich. We are not Unique.

The New Rich

You see, there are two kinds of rich people - we call in Tamil "Pudhu Panakkaaran" - the New Rich and "Paramparai Panakkaran" - the Traditional Rich.
Most of us are the New Rich - I started out with a pay of Rs.2500 in my first job and then reached Nirvana only because I went to the USA. The New Rich people have some money, and want to be respected as Rich. But we still have a long way to go.
How do you know the New Rich? We are the ones hanging out in Pizza Corner, Coffee Day, Barrista, LandMark, Odyssey and all these shops. There is a very very important way these shops are distinguished - in these shops, all the staff talk in English. They have "English" music going - never ordinary Tamil, Hindi movie songs.
You see, the New Rich are trying hard to show that they are Rich; they do this in a variety of ways. One of these ways is to make you feel you are "foreign".
I was browsing books in Odyssey the other day when a staff member walked over and said, "Do you need any help?". I said "No". The guy replied, as a single word, "Looking-for-nothing-in-particular" and walked away. It took me about five minutes to figure out what he said.
So, these shops, the New Rich shops provide an important function in society - they are there essentially for validating that you are, indeed, a Rich guy. They try to make you feel exclusive in a country with a hundred million other people exactly like you.
The staff there know this - they are so uncomfortable with their role, though.
This was brought home to me last week in Barrista. The guy at the cash register frowned at every one of his customers. A family came in and ordered coffee. The guy harassed them with all the stupid questions about coffee - latte, cream on top and all that. The couple gamely answered all the questions, but still could not get RESPECT from the register guy. So, they started complaining that the prices were higher than in the USA and tried to talk about the USA - for the sole purpose of informing the guy they were NRIs. That did not help either. The guy never stopped barking at them.
I was nervously waiting for my turn. I started out asking for coffee in Tamil, asked him a couple of questions about seating upstairs. The problem I have is that I find it difficult to talk in English with other Tamils - it is just not natural.I asked all my questions in Tamil, and the guy probably got offended. He resolutely kept answering in English. Finally I gave up.
When I thought about it later, I realized that all of us customers at Barrista are competing for some respect or distinction because we are the New Rich. Unfortunately, the staff there are aware of that. They know that they hold the power to make or break our Rich egos. So, they exercise that power.
I always find tense, morose staff at Coffee Day, Odyssey and Pizza Corner. The reason is not far to seek - the staff is forced to behave in a cultural context outside of their regular experience. It is somewhat like BPO.

The Ultra-Rich

But how can you truly distinguish yourself in Chennai?
You have to be one of the Ultra Rich traditional panakaarans.
Have you ever walked into the Taj in Chennai? Or Park Sheraton? You talk to them in Tamil, they would reply in Tamil. Right there is a clue of why they are so cool.
We have to realize that there is an unassuming tradition of richness, native to India.
When I was growing up in Tirunelveli, there was a family friend of ours. He would turn up at our home without wearing a chappal, covered in Neem oil and sit by the shoe rack and converse with my dad. Well, he was on the Board of Directors for the Ramco group and owned half the village of Kayathaar.
Again, there was the owner of a private bus transport. This guy would wear a cotton dhoti and white shirt. He would have a "thundu" (towel) bunched up in his hand wherever he went. The guy was a multi millionaire - he owned 10 buses in the Tirunelveli area and was a philanthropist. He donated the gold statue of Thyagaraja currently in Thiruvaiyaaru.
I saw the leader of the TN Congress Party and national King Maker, G.K.Mooppanaar once in Tirunelveli. He was simple as well, although he landed up in a fleet of Benz cars.
There is a tradition of extreme humility (matched many times by conservative ideas) in Indian Ultra-Rich world. Political leaders, Cinema luminaries, Industrialists - many of them operate in a constellation far above ours.
Well, you think they go to Coffee Day? I bet even their grand children don't. They have no need for validation. They are so damn cool, they can walk into the Taj and order curd rice. They are so damn cool, their women do not go to Nalli. Nalli chettiyaar personally delivers hand-designed sarees to their womenfolk.
Right now, I can count a few of these rich families:
1. M.Karunanidhi, Stalin, Maran family
2. Rajinikanth family
3. Saravana Stores family
4. S.Ve Sekhar family
5. Y.G. Parthasarathy family
6. Kamal Hassan-Charu Hassan-Chandra Hassan family
7. Saravana Bhavan family
8. Nalli family
9. AVM family
10. DK Pattammal (Nithyasree) family
11. Sivaji Ganesan family

There are probably hundreds of them, but not thousands. Most of these men and women are recognized only by the others in this exclusive club.

My Ultra-Rich Fantasy

I have a fantasy about belonging to this club.
In my fantasy, housemaids and gardeners and drivers abound in our home - none of them ever quit. Even if they do, I do not have to personally worry about finding their replacement.
In my fantasy, the hall in the house is enormous; has two staircases going round - like the houses in old Sivaji, MGR movies.
In my fantasy, the driver drives me and my wife upto Vummidi Bangaru Jewellers (VBJ) and parks in the back. Someone goes in and informs the manager. They come running out. My wife gets samples delivered to the car. Meanwhile I am munching fried cashewnuts and contemplating the expansion of my immense business house.
In my fantasy, I don't talk much.
In my fantasy, I buy Barrista and Odyssey.

Ok, the cooker whistle is going like a siren, I got to go.

Translation for Tamil short story 2

I don't like to translate my Tamil stories, for a good reason. I tried writing some English short stories at one point, long back, and they all came out stilted and artificial. I am fluent in the English language, but I seem to write stories better in Tamil, and articles better in English.
But a couple of people have asked for translations to the two stories in this blog. Here is a translation for the second story, linked here.

A very brief discussion on women's liberation
-------------------------------------------------------
By, Ramiah Ariya

Raghu looked at his watch. His friends at work were visiting for the first time. He was excited about the visit.
Along with his wife, Prema, he had tried to find a movie to watch for the evening. They had succeeded in settling on a "family" movie finally. Still, it had an "item" number.
"When they arrive, you don't have to take the women in and discuss sarees and jewelry," said Raghu.
"Don't bother about what we discuss", said Prema.
"Why don't you discuss something useful?"
"Why? You think guys have an intellectual conversation?" asked Prema.
"There are so many subjects - the country is going to the dogs; society is corrupt. I like to talk about something useful", said Raghu.
"You only end up fighting when you discuss such topics", said Prema.
"No. We won't. We will manage an illuminating conversation, so even you will be interested", said Raghu.

After the movie was over, there was a brief silence. Raghu decided to initiate a meaningful, stimulating discussion.
"What do you think of women going to work, as they do in this movie?" he asked.
The men glared at him. The women looked at their husbands for a reply.
"I love watching Vadivelu getting beaten up", said Varun.
"I know..it never gets old", said Gandhi.
"Why don't you answer his question?" said Varun's wife.
"What question?"
Raghu repeated his question.
"Oh yeah...hmmmm...nothing wrong with it if they have talent", said Gandhi.
"I am sure you have lots of 'talent'.." said his wife.
"Historically, they usually say that the man is for work and the woman is meant to be at home.." said Gandhi.
"Who said that? Nobody said that...do you know the guy who said it?"
Gandhi said, "I am sure Varun knows that guy. Leave me alone".

Raghu wanted to steer the discussion to be more fruitful. He said, "So as long as the woman is talented, you are fine with it?"
"First of all why are you questioning me? Why don't you answer your own question? Is it right or wrong for women to work?"
Raghu decided this was a God-given opportunity to talk for the next half hour and showcase his deep intellect.
"According to the United Nations, women constitute fifty percent of the world's population. But they perform seventy five percent of the work"
"Who? My wife?" asked Varun
"Yes"
"No she doesn't"
"Let him speak", said Varun's wife.
"Alright, enough with the United Nations. How about your home?" asked Gandhi.
Prema said, "Exactly."
Raghu glared at her and said, "We should not talk about each other's homes. Statistics say that.."
Gandhi intercepted him and said, "Prema, why don't you tell us. Is Raghu supportive at home?"
"Friday evening he comes back from work and sits in front of the TV. He gets up again only on Monday morning".
Everyone laughed at this.
Gandhi said,"Yes, but what do you expect. He deals only with the United Nations.."
Raghu said, with growing irritation, "My point is, why can't women with talent work?"
"Just a second", said Gandhi's wife.
"Yeah?"
"Are you saying that women who stay at home are not talented?"
"I...I did not say that..."
"Or is it true that all of you guys who work are extremely talented?" she continued.
Raghu looked around for support.
"If you are so talented how come you don't have a car?"
The room went silent. Raghu desperately looked at Prema for help. She seemed to be laughing inside. He decided to deflect attention.
"No, I said that only because Varun said a man is meant for work"
"I did not say that...Gandhi said that".
Gandhi, cornered, said, without any reason, " I actually respect Kiran Bedi a lot".
Varun's wife said, "If we were all Kiran Bedis, you guys would not have a free run"

At this point, Prema interrupted. "Do you want to watch Friends?"
Raghu shot her an irritated look. Why did she always block his ideas from blossoming? They would start with Friends, move on to Lost and end up discussing sarees and jewelry. He had so many ideas on women's liberation. Even the women did not seem to be too interested in their own liberation.
"Shut up" he said, to Prema.
Then he turned to the others and said, "Now, would you like me to summarize all of the discussion points?"
"NO", they all yelled in chorus.
Raghu did not give up. He continued, "I wanted to cover another, very important angle of this interesting topic".
"I think we should leave", said Varun to Gandhi.
" No, hold on. As men, how can we help women achieve their objectives?"
Varun got up and said, "We will submit an essay tomorrow."
"But don't you think women suffer because of us?"
"They don't suffer as much as we do because of your speeches"
Varun's wife interceded and said, "Poor Varun does not make me suffer. He is nice"
"Did you hear that?" said Varun.

"In that case, why are we not ready to send women to work?"
Varun said, "You are lecturing all of us...why isn't Prema taking a job?"
"Oh..we should not discuss personal issues. Abstractly speaking, my hypothetical question is.."
"Prema..why don't you tell us. Why aren't you going to work?"
Raghu interrupted and said, "She attended an interview. She answered the questions wrong and they did not recruit. So, I said no after that."
"I did not answer anything wrong", said Prema.
Varun's wife said, "So, it was just one interview? Varun here attended ten different interviews and then finally we had to promise tonsuring his head for Venkatachalapathi. "
"Yes..tell that to everyone. Very mature" said Varun.
Raghu said, "No, it is not that way. I am just asking her to prepare well. If she attends interviews in all these companies and fails, I would lose my reputation."
"So you are not letting her go for the sake of your reputation?"
Raghu became confused. He said, "If there is a good opportunity, I will send her."
Gandhi's wife said, "Why do you keep saying you will 'send her'? If we get a degree after marriage, you say 'I let her go to school'. If we go to a job, 'I sent her for a job'. We can do things by ourselves."
"Ok..I will send her".
"Why are you repeating that?"
Gandhi said, "Come on Raghu. You cannot do this just because she failed a single interview. Don't keep her locked up at home".
Raghu looked around. Everyone was staring at him.

"I think it is time for watching Friends. Prema, can you switch on the tv?"

************************************************************

It does seem weird reading this in English. Let me know.

Tamil Short Story - 2

I wrote the following story recently. It continues with the husband-wife characters Raghu and Prema, first written here. Let me know if you like it.

பெண் விடுதலை வேண்டும்!
----------------------------------
இரா. இராமையா

ரகு மணி பார்த்தான். முதன் முறையாக வீட்டுக்கு அலுவலக நண்பர்கள் வருகிறார்கள். அவனுக்குப் படபடப்பாக இருந்தது.
மிகவும் சிரமப்பட்டு பார்ப்பதற்க்கு ஒரு குடும்பப் படம் தேர்ந்தெடுத்து இருந்தார்கள். அதிலும் நடுவில் ஒரு குத்து டான்ஸ் இருந்தது.
"அவங்க வந்தவுடன உள்ள கூட்டிப் போய் புடவை, நகைன்னு பேச வேண்டாம்" , என்றான் ரகு.
"நாங்க ஏதோ பேசிக்கறோம். உங்களுக்கென்ன ?" என்றாள் பிரேமா.
"கொஞ்சம் உபயோகப்படற மாதிரி எதுனா பேச மாட்டீங்களா ?" என்றான் ரகு.
பிரேமா நிதானத்துடன், "ஏன்? நீங்கள்ளாம் ரொம்ப அறிவு பூர்வமா தான் பேசுவீங்களோ?" என்றாள்.
"எவ்வளவோ சப்ஜெக்ட் இருக்கு. நாட்டு நிலைமை, சமுதாயம் இப்பிடி கேவலமா இருக்கு. எனக்கு அப்பிடிப் பேசத் தான் பிடிக்கும்."
"அதெல்லாம் பேசினா சண்டை தான் வரும்."
"வராது. உன் மரமண்டைக்குப் புரியுற மாதிரி இன்னைக்குப் பேசுறோம் பாரு."

படம் முடிந்து சிறிது நேரம் மெளனமாக இருந்தார்கள். ரகு, அர்த்தபூர்வமான வகையில் அறிவைத் தூண்டும் ஒரு விவாதத்தை தொடங்க முடிவு செய்தான்.
"அந்தப் படத்துல வர மாதிரி பெண்கள் வேலைக்கு போறது பத்தி என்ன நினைக்கறீங்க?" என்றான்.
இரு ஆண்களும் அவனை முறைத்தார்கள். மனைவிகள் தங்கள் கணவர்களை ஆவலுடன் பார்த்தார்கள்.
"வடிவேலு அடி வாங்கறதே ஒரு அழகு", என்றான் வருண்.
"எவ்வளவு முறை பார்த்தாலும் அலுக்காது", என்றான் காந்தி.
"அவரு கேட்டதுக்குப் பதில் சொல்லுங்க", என்றாள் வருணின் மனைவி.
"என்ன கேட்டான்?"
ரகு மறுபடித் தன் கேள்வியைக் கேட்டான்.
"ஒ ..அதுவா? வந்து...நல்ல டேலன்ட் இருந்தா என்ன தப்பு?" என்றான் காந்தி.
"ஏன்...நீங்கள்ளாம் ரொம்ப டேலன்டோ ?" என்றாள் அவன் மனைவி.
"வரலாறு பூர்வமா பார்த்தா நாட்டுக்கு ஆணு , வீட்டுக்குப் பெண்ணுன்னு வைச்சான்", என்றான் காந்தி.
அவன் மனைவி விடாமல், "எவனும் வைக்கல.. வச்சவன உங்களுக்குத் தெரியுமா?" என்றாள்.
காந்தி, "வருணுக்குத் தெரியும். என்ன ஆள விடுங்க", என்றான்.
ரகு விவாதத்தைச் சற்றுப் பயனுள்ளதாக்கும் பொருட்டு, "அப்போ டேலன்ட் இருந்தா தப்பு இல்லன்ற?" என்றான்.
"டேய்..நீ என்ன பெரிய சாலமன் பாப்பையாவா? நீ சொல்லேன். வேலைக்குப் போறது தப்பா , ரைட்டா? "
ரகு இதைச் சாக்கு வைத்து அரை மணி நேரம் பேசலாம் என்று முடிவெடுத்தான்.
"ஐ.நா சபையோட ரிபோர்ட்படி பார்த்தா பெண்கள் உலகத்துல ஐம்பது சதவிகிதம். ஆனா எழுபத்தி ஐந்து சதவிகிதம் வேலை அவங்க தான் பாக்குறாங்க"
"யாரு...இவளா?" என்றான் வருண்.
"ஆமா"
"கிழிச்சா"
"ஹலோ அவரைப் பேச விடுங்க".
"டேய்.. ஐ.நா சபையெல்லாம் இதுல இழுக்காத...உங்க வீட்டுல எப்பிடி?"
"கரெக்ட்" என்றாள் பிரேமா.
ரகு அவளை முறைத்தான்.
"ஸீ ..எங்க வீடு, உங்க வீடுன்னெல்லாம் பேசக் கூடாது. ஸ்டாடிஸ்டிக்ஸ்படி பார்த்தா...."
"நீ சொல்லு பிரேமா. இவன் வீட்டுல எப்பிடி?"
"வெள்ளிக்கிழமை சாயங்காலம் வந்து லுங்கியக் கட்டி டி.வி முன்னாடி உக்கர்ந்தாருன்னா திங்கள் காலையில தான் எந்திரிப்பாரு."
எல்லோரும் ஹோ..ஹோ என்று சிரித்தார்கள்.
"அவன் நம்ம லெவலே கிடையாது. ஐ.நா சபை லெவல் அவன். " என்றான் காந்தி.
ரகு கடுகடுப்புடன், "என்னோட பாயின்ட் என்னன்னா..காந்தி சொன்ன மாதிரி டேலன்ட் உள்ள பெண்கள் வேலை பாக்கறதுல என்ன தப்பு?" என்றான்.
"ஒரு நிமிஷம்", என்றாள் காந்தியின் மனைவி.
"என்ன?"
"வேலைக்குப் போகாதவங்களுக்கு டேலன்ட் இல்லையா?"
"அதுவா? அது நான் அப்பிடி சொல்லலியே.." என்றான் ரகு.
"இல்ல நீங்கள்ளாம் டேலன்ட்டோட தான் வேலை பாக்கறீங்களா?"
ரகு பரிதாபமாக விழித்தான்.
காந்தி, "விடுறி", என்றான்.
"அவ்வளவு டேலன்ட் இருந்தா ஒரு கார் வாங்க வேண்டியது தான?"
சட்டென்று அமைதி நிலவியது. ரகு, பிரேமா உதவிக்கு வருவாள் என்று நினைத்து அவளைப் பார்த்தான். அவளோ வாயைப் பொத்திக் கொண்டு சிரிப்பது போல இருந்தாள். கிராதகி.
"இல்ல..வருண் நாட்டுக்கு ஆணுன்னு சொன்னதுக்குத் தான் நான் சொன்னேன்".
"நான் அப்பிடி சொல்லல. காந்தி தான் சொன்னான்."
காந்தி, சம்பந்தமே இல்லாமல் , "எனக்குக் கூட கிரண் பேடியை ரொம்ப பிடிக்கும்", என்று சொல்லித் தப்பிக்க முயற்சி செய்தான்.
வருணின் மனைவி, "நாங்கல்லாம் கிரண் பேடி மாதிரி இருந்தா நீங்கள்ளாம் காலி", என்றாள்.

பிரேமா, திடீரென்று "கோலங்கள் சீரியல் பார்த்தீங்களா?" என்றாள்.

ரகுவுக்கு எரிச்சல் வந்தது. அவனுடைய கருத்துக்களை அவள் ஏன் எப்போதும் தடுக்கிறாள்? இப்படிக் கோலங்கள் , அரசி என்று போய் புடவை நகையில் முடிப்பார்கள். அவன் பெண்கள் விடுதலை பற்றி ஏகப்பட்ட யோசனைகள் வைத்திருந்தான். பெண்களுக்கே அவர்கள் விடுதலை பற்றி பேச விருப்பமில்லை!

"சும்மா கிட", என்றான் பிரேமாவைப் பார்த்து.
பிறகு மற்றவர்களைப் பார்த்து, "நாம் இது வரைக்கும் பேசினதைத் தொகுத்து சொல்லவா?" என்றான்.
"வேண்டாம்", என்றார்கள் எல்லோரும் கோரஸாக.
ரகு விடாமல், "அப்ப சரி ...நான் இந்த சப்ஜெக்டோட முக்கியமான இன்னொரு கோணத்தைப் பற்றிப் பேசணும்னு நினைக்கறேன்" என்றான்.
"அப்ப கிளம்பலாமா?" என்றான் வருண், காந்தியைப் பார்த்து.
"இல்ல இருங்க. ஆண்களா நாம பெண்கள் விடுதலைக்கு என்ன செய்யலாம்?"
என்றான் ரகு.
"ஒரு பக்கக் கட்டுரை எழுதி நாளைக்குக் கொண்டு வரோம்", என்று எழுந்து நின்றான் வருண்.
ரகு பரபரப்புடன், "நம்பளால பெண்கள் அவதிப் படறாங்கன்னு உனக்குத் தோணலியா?" என்றான்.
"உன்னால நாங்க அவதிப்படரத விடவா?"
வருணின் மனைவி, "சே சே ..வருணால அவதியெல்லாம் எதுவும் கிடையாது..பாவம்", என்றாள்.
வருண், "கேட்டியாடா", என்றான்.
"அப்ப பெண்களை வேலைக்கு அனுப்ப நாம ஏன் தயாராயில்லை?" என்றான் ரகு.

வருண், "இவ்வளோ பேச்சுப் பேசறியே..நீ ஏன் ப்ரேமாவ வேலைக்கு அனுப்பல?" என்றான்.
ரகு திடுக்கிட்டு, "நாம பெர்சனலா பேசக் கூடாது", என்றான்.
"பிரேமா.. நீ சொல்லு. இவன் ஏன் உன்னை வேலைக்கு அனுப்பல", என்றான் காந்தி.
ரகு குறுக்கிட்டு, "அவ ஒரு இன்டெர்வியு போனா. அதுல தப்புத் தப்பா பதில் சொல்லியிருக்கா. அவன் எடுக்கல. அதான் நான் வேணாம்னு சொன்னேன்", என்றான்.
"நான் தப்பா ஒண்ணும் பதில் சொல்லல", என்றாள் பிரேமா.
வருணின் மனைவி, " ஒரு இண்டெர்வியுல தான எடுக்கல? தோ..இவரு பத்து இன்டெர்வியு பெயிலாகி அப்புறம் திருப்பதிக்கு மொட்டை வேண்டித் தான் இந்த வேலை கிடைச்சுது", என்றாள்.
வருண், " ஆமா. ரொம்ப அவசியம். எல்லார் கிட்டயும் சொல்லு", என்றான்.
ரகு, "அப்பிடி இல்ல...நல்லா படிச்சிட்டுப் போனு சொல்லறேன். எனக்குத் தெரிஞ்ச கம்பனில எல்லாம் போயி தப்புத் தப்பா பதில் சொன்னா எனக்குத் தானே கெட்ட பேரு," என்றான்.
வருணின் மனைவி, "அப்போ உங்க மானத்துக்காக அவளை போக விடுறதில்லையா?" என்றாள்.
ரகு குழப்பத்துடன், " நல்ல வேலையா இருந்தா நானே அனுப்பி வைப்பேன்", என்றான்.
காந்தியின் மனைவி, "முதல்ல நீங்க என்ன அனுப்புறது? எங்களுக்கே போகத் தெரியாதா? நாங்க ஏதாவது படிச்சா 'படிக்க வச்சேன்'னு சொல்லிக்கிறது. நாங்க வேலைக்குப் போனா அனுப்பி வச்சேன்றது", என்றாள்.
ரகு, "சரி..நான் அனுப்பி வக்கறேன்", என்றான்.
"மறுபடியும் அப்பிடியே சொல்லறீங்க?"
காந்தி, "கமான் ரகு. ஒரு இண்டெர்வியுல பெயிலானதுக்கு நீ இப்பிடிச் செய்யக் கூடாது. வீட்டுக்குள்ளயே ஏன் அடைச்சு வைக்கறே?" என்றான்.
ரகு எல்லோரும் தன்னையே பார்ப்பதை உணர்ந்தான்.

"பிரேமா..கோலங்கள் போடு...டைம் ஆச்சு.." என்றான்.

*************************************************************

HR vs Technical Staff in Neeya Naana

First I want you to take a look at the photograph of the guy in the picture. He was a participant on the HR side in the Vijay TV talk-and-debate show Neeya Naana. This guy made an idiotic and thoroughly dangerous claim against employing women. He made it on television and was recorded (the video clip in YouTube was removed because of copyright issues). No one challenged him. The host said the participant "was bringing up good points". The rest of this post is about the implications of such claims and some comments on Human Resources managers in that show.
Most of what I write applies only to the offensive HR managers on that show. I have known some pretty good HR managers and I am not generalizing my comments.

Transcript of the Offending Clip

Gopinath, the Host: But there are companies which ask, in HR interviews, if a lady candidate plans to have a baby. This is a really bad rights violation.

The man in the photograph, HR: But what is wrong with that? (at opposite side) Will you work with such a person in a project? The project just won't work. We are interested in the well-being of the project. In fact, let me ask - will you work without a salary? I won't either. Management is concerned about profit. What is wrong with that?

Host: You are bringing up some good points. But aren't you concerned about employee's welfare?

Some background on that debate
As I said, the show's clip has been removed from YouTube. But the debate was very acrimonious. There was no common ground between the two sides. There was a lot of yelling, particularly from the HR side.
The highlights were:
1. HR started talking about fake certificates. They said this was a major problem and the host accepted it at face value.
2. They all kept coming back to layoffs. The HR side insisted that only poor performers were being laid off. I have no doubt one morning they woke up and found out that there were hundreds of poor performers in their company. What a shock! It had nothing to do with the economy or how their management planned poorly. It was the middle class programmers who are the problem!
3. In the end they brought in two "experts". The experts were a CTO guy and another HR guy himself. The HR "expert" said employees were spending too much. That was the problem, the host agreed. The employees had suddenly found money and were spending too much. When they lost their money, they blamed HR!!! In fact the host concluded the show by asking employess to spend less. No comment on companies which went nuts with hiring anticipating 1000% growth prospects.
4. The HR "expert" also said "we should blame ourselves" in this economy. When someone says "blame ourselves" what they mean is they are blaming everybody but themselves. Very common trick in India to start saying "we should blame ourselves". Ramalinga Raju steals money and gets caught!! Let us start blaming oursleves!
5. The CTO guy said every employee should think about how they would behave if they were a business owner themselves. That is, of course a neat trick itself. There are hundreds of books on why that is exactly the wrong thing to do. If every middle class guy started "imagining what he would support and oppose if he was a business owner" then he/she would end up just hurting themselves. I thought being a learned CTO, this guy would know that employees and business owners have opposing interests. That is why labor law is needed in the first place. For example, a business owner will love bonded labor - an employee, not so much.
6. A supercilious women on the HR side said employees were not hiding their cigarettes when she passed them by outside office. I am glad she did not want them to bend down and salute her.
7. In the end everyone agreed that the employees were spending too much; that only bad performers were being laid off; that HR were doing their best. No one objected or brought up again the critical issue raised by the HR guy in the photo: that companies need to find out if a woman plans to have a baby, and reserve the right to reject them on that grounds.

The Voice of the Powerful
Sometime back I wrote a post describing how corporations' point of views are heavily represented in media. This debate show is an example of that. It makes me so angry to realise how much powerful people get away with. We say that politicians abuse power. But abuse of power is a DEFINING characteristic of the Indian systems. The HR guys in this show have no problem questioning rights which were hard won by labor and have become part of law for the last 50 years. And they get away with it.
The employees side was pathetic - they were completely outmanouevred by the HR worthies. The whole arguments about fake certificates and bad performers was brought up simply to insult the employees sitting opposite to them. In fact, watching the show, it was hard to shake off the feeling that we were watching the age old fight in India between oppressive upper classes, all well-fed and bloated with their power, representing HR; while the lower classes were cowering at their allegations on the employees side.
None of the employees brought up very obvious legal issues - what the guy in the photograph said was illegal, and if his company is following such practices of questioning reproductive habits, they can be shut down.
The reason I feel enraged is because bad talking points are pushed by corporations and their representative lackeys all the time ; and they are repeated again and again across the media spectrum. And they become common wisdom.
Why did the economy come down?
IT employees spent too much and prepared fake certificates
Why are companies laying off thousands?
Because they are all bad performers.

We badly need an IT employee's union which can push back such talking points in public at least.

The rest of this post will be a debunking of some of these talking pints.

Talking Point I - HR vs Employees
First of all the show should never have been titled "HR vs Employees". The assumption was that HR is somewhat different than employees. This is a big psychological issue - the corporate structure in India is structured around power instead of utility and convenience. In the United States HR plays a very different role. In fact, a HR manager in the United States will be the last person to make a comment about employing women.
In India HR has become compliant lackeys who would do the management's dirty work for them. The reason it works well is because HR knows the law. Most employees do not know their rights.
In the corporate structure in India, executive management needs to be distinguished from other management areas - for example, the Administration department is called Facilities Management. This does not mean that admin staff are managers who can mess with other people.
Project management means you manage IT projects. That does not mean that you run the company.
Similarly Human Resources Management means you manage employee's welfare. You are NOT in charge of profit making. In fact, your role is to guide Executive management to avoid excesses and treat employees fairly.
By calling the show "HR vs Employees" the show hosts implied that Human Resources staff themselves are somehow special. In reality, the company is run by executive management (CTO, COO, CEO, CFO). The decisions that they feel squeamish about are handed over to a HR manager who then assumes that he has a role in profit making.

In exchange for the illusory "power" they get from executive management, HR managers end up doing the opposite of their jobs. And they, true to Indian tradition, abuse the power too. I will explain later why this is bad for long-term health of a company.
This distinction, that they are NOT "management" management was lost on most people in the debate show. They sought to speak on behalf of executive management themselves - a job they are not qualified to do.

Talking Point -2 - Bad performers are laid off
This argument is plain offensive and I see it repeated again and again only in India. The recession has caused massive layoffs in the USA. I do not see ANY companies in America insulting their former employees and calling them bad performers. They know that they will be sued off their money if they claimed as such.
The reason HR continues to peddle this nonsense is because they think no one can reliably respond to this charge. Who wants to come out and say, "I was laid off and I performed my job well"?
The idea that absolute "performance" can be somehow magically figured out in a medium-sized company by HR, of all people, is hilarious. HR has NO clue about project performance. It is surprising that they are defending this issue. The layoff process does not START with HR. It comes from executive management to the account managers or bench managers. These managers then make lists. Almost all the time, the list contains non-billable resources. The key concept here is this - the company has ALREADY started losing clients. Thus the COMPANY is the entity performing poorly. Nobody does mass layoffs of "non-performing" resources when clients are paying money for those resources.
HR gets into the process very late. All that they get is a list and a request to "manage" the layoffs.
So, that is ALL that they have to say: we get lists and we do the dirty work. Don't blame us. Instead, here they are, covering for their bosses and pretending they run a company. Power corrupts indeed.
A layoff is different from a firing. When a company faces major shortfalls in profits and loss of clients, they need to shed some of their employees. Companies cut entire departments. That does not mean everyone in that department is a "bad performer".
Atleast the government should make this dictinction obvious (it DOES exist in labor law in India). TCS, IBM and many other companies have got away with calling everyone a bad performer but themselves.
How can a capitalist society function sanely when companies refuse to obey the law and insist on an agreesive offense on labor?
By the way, these were the same companies which kept screaming "loyalty" and promoted that as a virtue - when the times got tough for them, they have not only laid off their loyal employees, they also insult them by calling them bad performers.

Talking Point - 3 - HR has right to ask personal questions such as likelihood of pregnancy
Finally, I would like to address HR guy in the photo and explain why he is wrong and causes harm to his company.
In India, when you say something against the law, it does not seem to matter much. It somehow does not seem to impress people that a "point-of-view" is against the law. The reason is an attitude that considers law as a flexible guideline; in a country where powerful people get away, literally, with murder, this is not surprising.
Thus we see the photo-HR-guy talking about a point of view and say, "what is wrong with that". The first thing that is wrong, is of course, that discrimination based on reproductive habits is against the law. A candidate can succefully sue a company for asking questions about future pregnancy or current pregnancy.
Secondly, the argument "management needs profit; will you work without a pay" is completely a false choice. The counter is if he is willing to go to jail or pay a fine for discrimination. By his logic, management can violate the law as long as they are having a profit out of it. This is a dangerous argument - by that logic you should be able to beat up people for leaving a company, because from the management's "point-of-view" people should stay in their company. It is very irritating to hear this "point-of-view" arguments from corporate jalras. They are implying that a company is some kind of super-legal entity, having the power to do anything as long as they are "creating jobs" ( a new buzz word these days).
Remember the Mani Rathnam movie "Guru"? The "Guru" justifies violating the law because he wanted India to grow. It is just convenient that he made lots of money in that process. He also caused the failure of other competitive businessmen who actually followed the law; but that is fine as long as India is growing.
I am tired of this kind of false arguments about "utility" from corporations. The common citizen is forced to follow the law. He is punished heavily for even perceived violations. Meanwhile corporations continue to claim that they are "creating jobs" and violate laws constantly. Why doesn't the law apply to them?

But I am guessing that the above two arguments won't impress our photo-HR-guy. So, let me explain a third reason why he is wrong - his "idea" of not employing women who are likely to get pregnant will entirely shut down his company eventually, if implemented.
I have interviewed more than thousand candidates for technical positions. That HR guy, I am sure, has not. It is very hard finding right people for technical jobs as it is. The idea that you can just eliminate 50% of the candidates (because they are young women) and then try to fill positions in a tech company is just ridiculous. The HR guy thinks qualified people are infinitely available. Let me assure you, they are not. We cannot afford to eliminate people based on gender, disability, age or region. It just limits the talent pool and makes it very hard to compete with other companies.
This is, in fact, ONE of the reasons laws exist. Labor laws are not cruel rules imagined by communists so that noble businessmen would suffer. Ultimately they promote fairness in a society and that fairness helps the society in the LONG TERM.
That HR guy, in fact, makes the crucial mistake of making decisions about things he is not qualified to - as I said above, HR is not in charge of profit making (for a good reason). When he actually imagines that he, somehow, is promoting the profits of a company, he is only acting in a short-term perspective. That is natural because he is NOT trained to run a profit-center. But he is so power-drunk that he assumes that his "ideas" about project staffing apply to the whole company - they don't. I really hope his company is not listening to him, for their own sake.

This is also the reason we should not accept when politicians or businessmen insist that they violated laws for other people's benefits or for the nation's welfare. Following the rule of law is the best way to guarantee success - not cowboy ideas about eliminating women from the competition.