குறுங்கதை - ஓர் பதிவு

குறுங்கதை - ஓர் பதிவு  

--------------------------------------

தூக்க மாத்திரையைப் போட்டுக் கொண்டு மயங்கி கிடந்தான் பட்டாபியின் மகன் வினோத். ஆம்புலன்சின் சத்தம். வெளியே மழையின் ஓலம். எதுவும் காதில் விழவில்லை பட்டாபிக்கு. மழை நீர் சாலையில் வெள்ளமாக ஓடுவதைக் கூட அவர் பொருட்படுத்தவில்லை.  

வெளியே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். ஒரு டிராபிக் சந்திப்பின் நகர முடியாத நிலையில் நனவுக்கு வந்து சுற்றி பார்த்தார். கை பாக்கெட்டில் தேடியது. பிறகு சுற்றித் தடவிப் பார்த்து விட்டு அருகில் இருந்த சுதாவிடம், "போன் விட்டுட்டேன்டி," என்றார் பதட்டத்துடன்.

"என் கிட்ட இருக்கு," என்றாள் அவள். தூக்கிக் காட்டினாள். 

அவர் பதட்டம் குறையவில்லை. சுற்றி, வினோத்தை படுக்கப் போட்டிருந்த ஸ்ட்ரெச்சருக்கு கீழே என்று பார்த்தார்.  

ஆஸ்பத்திரியில் வினோத்தை ICU அழைத்துச் சென்றார்கள். 

"Pulse is not bad," என்றார்  டாக்டர். "சின்ன பையன் தான? என்ன வயசு?"

"பதினேழு, டாக்டர். இப்போ தான் ப்ளஸ் டூ எழுதினான்."

அவர், "ஓ," என்று தலையாட்டி, பின், "ஓஹோ...அதுனாலையா," என்றார். 

பிறகு "போலீஸ் வருவாங்க. எவனா பத்திரிகை ஆள் இருப்பாங்க. பையன் பேரு மட்டும் சொல்லிறாதீங்க," என்று விட்டுச் சென்றார்.

பட்டாபியும் சுதாவும் வெளியே அமர்ந்தார்கள். 

"நான் வீட்டுக்குப் போய் போன எடுத்திட்டு வந்திர்றேன்," என்றார் பட்டாபி.

"இந்த மழையிலயா? அப்படி எதுக்கு அந்தச்  சனியன்? எப்போ பாத்தாலும் அதை பாத்தே பையனை விட்டாச்சு," என்றாள் சுதா.

பட்டாபி அதிசயமாக பதில் எதுவும் சொல்லவில்லை. உம்மென்று அமர்ந்திருந்தார்.

"என் போனை வேணா பாருங்க, " என்றாள் சுதா, ஐந்து நிமிடம் கழித்து.

"வேண்டாம். அதுல ஆபீஸ் கால் எடுக்க முடியாது."

சுதா, குழப்பத்துடன், "எதுக்கு எடுக்கணும் ?" என்னும் போது போலீஸ் வந்து விட்டார்கள்.

*

சுதா பாத்ரூம் போய் முகம் கழுவி வந்த போது, பட்டாபி அங்கே இல்லை. சுற்றித் தேடிப் பார்த்தாள். கீழே போய் பார்த்த போது ஆட்டோ ஸ்டாண்டில் நின்று பேரம் பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

அவள் ஓடிப் போய், "என்னை விட்டு எங்க போறீங்க?" என்றாள்.

"வீட்டுக்கு போயிட்டு வந்திர்றேன்."

"போனுக்கா? பையன் இங்க சாகக் கிடக்கான்?  அப்படி என்ன நாசமாய் போன ஆபீஸ்?"

ஆட்டோக்காரர்கள் இவர்களையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

அவள் அவரை உள்ளே இழுத்துப் போனாள். 

"ஆபீஸ்ல சொல்லணும்டி."

"இங்க ஏதாவது கம்பியூட்டர்லேருந்து சொல்லுங்க."

"என் VPN வேணும்."

"உங்கம்மாவுக்கு தான் இங்கிலீஷ், யூடியூப் எல்லாம்  தெரியுமே. என் போனை வச்சு கூப்பிட்டு ஆபீஸ்ல சொல்ல சொல்லுங்க."

பட்டாபி அவள் போனை வாங்கிக் கொண்டார். 

"அவளுக்கு எம்பது வயசாச்சு. நீ போ, நான் வரேன்."

*

"அம்மா, பட்டாபி."

"சொல்லுப்பா...என் குழந்தை இருக்கானா?"

"ஐயோ அதெல்லாம் இருக்கான்.  நீ கொஞ்சம் என் கம்பியூட்டருக்கு போயேன்."

அவர் அம்மா ஓவென்று அழுதாள். அவர் கண்கள் பனித்தன.

"அம்மா, கொஞ்சம் அவசரம். நான் சொல்றத முதல்ல பண்ணேன்?"

அம்மா மூக்குச் சிந்தியவாறே நடப்பது கேட்டது. 

"கம்பியூட்டர் ஆன்ல தான் இருக்கா?"

"எப்பவும் ஆன்ல தான் இருக்கும். ஸ்க்ரீன்ல என்ன இருக்கு?"

"பேஸ்புக்."

"நான் ஒரு லிங்க் அதுல அனுப்பி இருக்கேன். வந்திருக்கா?"

சற்று அமைதி.

"சுதான்னா அனுப்பிருக்கா?"

"அவ போன்ல இருந்து நான் தான் அனுப்பினேன். அத க்ளிக் பண்ணு."

மறுபடி அமைதி. பின், "என்னடா இது? ஏதோ ஆஃபீஸ் வேலைன்னு நினைச்சேன்?"

"நீ அந்த போஸ்ட  கொஞ்சம் delete பண்ணேன்."

"உன்ன யாரு இப்படி கன்னாபின்னானு ஊரான்  விவகாரம் பத்தில்லாம் பேஸ்புக்ல எழுதச் சொல்றது? இப்ப பாரு நம்ம வீட்லயே இப்படி நடக்கும் போது..."

"அம்மா, அதெல்லாம் அப்புறம். முதல்ல delete பண்ணு. எவனாவது இந்த போஸ்ட screenshot எடுத்து போட்டு என்ன அசிங்கப்படுத்தப் போறான்."

சுதா படியில் இறங்கி வந்து கொண்டிருந்தாள். அவள் முகத்தில் புன்னகை.

குறுங்கதை - தன்னலம்

 முதலில் நடந்த பிளாட் சந்திப்பில் எல்லோரும் மகிழ்ச்சியாகத் தான் இருந்தார்கள்.

பிறகு பிளாட் சங்கத்தின் விதிமுறைகள் பேசும் போது ஒரு சிறு தகராறு.

“நாய், பூனை போன்ற செல்லப் பிராணிகள் வைத்துக் கொள்ளக் கூடாது,” என்று ஷரத்து 13.2 கூறியது.

“அது எப்படி நாம சொல்ல முடியும்,” என்றேன் நான். “மத்தவங்களுக்கு சிரமம் கொடுக்கக் கூடாதுன்னு தான் சொல்லலாம்.”

கூட்டத்தை நடத்திய பாலா, “நாய் குரைக்கும்,” என்றார். பிறர் அவரை ஆமோதித்தனர்.

(சில நாள் கழித்து ஒரு நாள் பாலாவைக் கீழே பார்த்தேன். ஒரு வகை எலியை அவர் வளர்த்து வந்தார். அது எங்கோ ஓடிப் போய் விட்டது, என்று தேடிக் கொண்டிருந்தார்.)

“ஏற்கனவே நாய் வச்சிருந்தா?” என்றேன்.

எல்லோரும் என்னை அப்போது சந்தேகத்துடன் பார்த்தனர்.

“நீங்க வச்சிருக்கீங்களா?” என்றார் சாவித்ரி என்று ஒரு பெண்மணி.

“இல்லை.”

“அப்புறம் எதுக்கு…?” என்று இழுத்தார்.

இந்தக் கேள்வி மறுபடி, மறுபடி வந்தது. பிளாட்டில் என்னைக் குறித்து ஏதோ ஒரு ஐயம் இருந்தது.

ஒரு வருடம் சென்ற பின் பூகம்பம் வெடித்தது.

*

பிளாட்டின் கீழே சில அறைகள் இருந்தன. அவை பூட்டியே கிடக்கும். அவ்வப்போது சில உரிமையாளர்கள் மட்டும் அவற்றில் கட்டில், நாற்காலி, ஏ.சி என்று வைத்திருந்தார்கள்.

விசாரித்ததில் இந்த அறைகளை மட்டும் சில பிளாட் சொந்தக்காரர்களுக்கு கட்டுமான கம்பெனி முறைகேடாக விற்றிருந்தது தெரிய வந்தது.

இதைக் குறித்துப் பேச பாலா அவர் வீட்டிற்கு பலரை அழைத்தார். போனால் அவர் வீட்டெதிரே இருந்த பாதையில் பெரிய வேலி கட்டி இருந்தார்.

நான் அவரிடம், “இது என்ன?” என்று கேட்டேன்.

“பில்டர் கிட்ட வாங்கிட்டேன்,” என்றார்.

பிறர் அந்த வேலியின் அழகைக் குறித்துப் பேசினார்கள். எல்லோர் முகத்திலும் பாலாவைக் குறித்த ஒரு பிரமிப்பு தெரிந்தது.

உள்ளே, பாலாவின் வீட்டில் எங்கள் சந்திப்பு தொடங்கியது.

“ஏற்கனவே அந்த ரூமை எல்லாம் வாங்கிட்டாங்க. இதுக்கு மேல நாம விட்டுற வேண்டியது தான்,” என்றார் பாலா.

பலரும் இதை ஆமோதித்தனர்.

“Live and let live,” என்றார் சாவித்ரி.

“General Body meeting வருது. நாம் எல்லாரும் சேர்ந்து இருக்கணும்,” என்றார் பாலா.

நான், “ஆனா பில்டருக்கு இந்த ஏரியாவை விக்க உரிமை கிடையாதே,” என்றேன்.

எல்லோரும் என்னைத் திரும்பி பார்த்தார்கள். “யாரு? யாரு?” என்று பேசிக் கொண்டார்கள்.

சாவித்ரி, “நாய் வச்சுக்கணும்னு கேட்டாரே, அவர் தான்,” என்றார்.

“பில்டருடைய தர்மம் அது,” என்றார் பாலா.

“அவனும் காசு பாக்கணுமே,” என்றார் மற்றொருவர்.

“இல்ல, இதை நான் கட்டாயம் மீட்டிங்கில் எதிர்ப்பேன்,” என்றேன் நான்.

சாவித்ரி, புரியாமல், ”நீங்க ஏன் இதுல இவ்வளவு ஆர்வத்தோட?” என்றார்.

“பில்டர் மேல ஏதாவது பகையா?” என்றார் பாலா.

“எனக்கு பில்டர் தெரியவே தெரியாது,” என்றேன் நான்.

“அப்புறம்?”

*

பாலாவின் வீட்டில் இருந்து வந்து வாட்ஸாப்பில் இது குறித்த விவாதம் நடந்த போது, நான் மறுபடி, “அது பொது நிலம். அதை விக்க பில்டருக்கு உரிமை கிடையாது,” என்றேன்.

பாலா, “இதுக்கு மேல எல்லோரையும் சேர்க்க நான் ஒண்ணும் பண்ண முடியாது. I will leave,” என்றார்.

உடனே பெரும் ஓலம் வாட்ஸாப்பில் தொடங்கியது.

“நம்ம ஊர்ல ஒண்ணு சேரவே விட மாட்டாங்களே,” என்றார் ஒருவர்.

“இதை மாதிரி எப்போதும் ஒரு பிரகிருதி வந்து பிரச்சினை பண்ணும்.”

சாவித்ரி நீண்ட நேரம் வாட்சப்பில் டைப் செய்தார். பிறகு,”Blackmail,” என்று அனுப்பினார்.

என்னால் இரவு தூங்க முடியவில்லை. மனைவியிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தேன்.

“யாரும் என் கூட பேச மாட்டேன்றாங்க,” என்றாள் அவள்.

“ஏன் இப்படி பெர்சனலா தாக்குறாங்கன்னு தெரியலை. நான் ஒரு principled stand எடுக்குறேன்னு கூடத் தெரியலை,” என்றேன்.

“உனக்கு நிஜமாவே தெரியலையா?” என்றாள் அவள்.

“இல்லை.”

“சரி, மீட்டிங் வருதுல்ல? அதுல நான் சொல்றதைப் போய் சொல்லு,” என்றாள்.

*

மீட்டிங்குக்கு நடுங்கி கொண்டே சென்றேன். நான் உள்ளே நுழைந்தவுடன் எல்லோரும் பேசுவதை நிறுத்தி விட்டு என்னையே பார்த்தார்கள்.

சிறிது நேரத்தில் பாலா வந்தார். என்னை பார்த்து பெரிதாக கும்பிடு போட்டார். எல்லோரும் சிரித்தார்கள்.

“சில பேர் கீழ பார்க்கிங்ல ரூம் வாங்கிட்டாங்க. நாம் எல்லாரும் சேர்ந்து அத CMDAல போய் சீராக்கிடலாம்,” என்றார் பாலா.

“பாலா, நீங்க மத்தவங்கள விடுங்க. மெஜாரிட்டி நம்ம தான். எங்க கையெழுத்து போடணும்னு சொல்லுங்க.”

“மெஜாரிட்டி பத்தாதே. எல்லாரும் நூறு சதவிகிதம் ஒத்துக்கணும்.”

“என்ன நான்சென்ஸ் இது? இதுனால தான் இந்த நாடே குட்டிச்சுவரா போகுது.”

“உங்களுக்கு என்ன தான் சார் வேணும்?” என்று கத்தினார் சாவித்ரி, என்னைப் பார்த்து.

நான் இது போல ஒரு கோபத்தை அலுவலகத்தில் கூட சந்தித்ததில்லை என்பதால் திருதிருவென்று விழித்தேன்.

“சார், வெளிய தான் லஞ்சமும் ஊழலும். உள்ள நம்மளாவது சுத்தமா இருக்கலாம்ல?” என்றேன்.

நான் எதிர்பாராதபடி இதற்கு இன்னும் கோபம் அதிகமாகியது!

“பெரிய காந்தி வந்துட்டாரு,” என்றார் ஒருவர்.

“இப்படி பாத்தா யாரும் வீடே வாங்க முடியாது,” என்றார் பாலா.

நான் அவரை உற்றுப் பார்த்தேன். நடிக்கிறாரா இல்லை நிஜமாகவே நம்புகிறாரா?

மெதுவாக எழுந்து நின்றேன். இவர்கள் எல்லோருக்கும் உண்மையைச் சொல்ல வேண்டிய நேரம் வந்து விட்டது.

“இவ்வளவு பேசுறாரே பாலா சார். அவர் வீட்டு முன்னால உள்ள ஏரியாவுல வேலி போட்டிருக்கார்.”

ஒரு கண அமைதி.

“அதைப் பத்தி உனக்கு என்ன?” என்று ஒரு குரல் கேட்டது.

சாவித்ரி தான் அது.

“I cannot take these personal attacks,” என்றார் பாலா.

“உனக்கு என்ன தாம்பா பிரச்சினை?” என்றார் மற்றொருவர்.

சிலர் பாலாவை கைத்தாங்கலாக அழைத்து வந்து அமர்த்தினார்கள்.

*

“இந்த மாதிரி decorum இல்லாம நடந்துக்கறவங்களுக்கெல்லாம் நல்ல முடிவே வராது,” என்றார் சாவித்ரி.

மேலே சாபங்கள் வருவதற்குள் நான் என் மனைவி சொன்னதை நினைவு கூர்ந்தேன்.

“ஒரு நிமிஷம்,” என்றேன்.

“What more damage can you do?” என்று கத்தினார் ஒருவர்.

“இருங்கோ. என்ன தான் சொல்றான் பாக்கலாம்.”

“என் வீட்டு எதிரையும் இதே மாதிரி ஏரியா இருக்கு,” என்றேன். “அங்க நான் வேலி போடலாம்னா எனக்கு ஓகே.”

சற்று நேர அமைதி. எனக்கு கூனிக் குறுகியது. எந்த அளவுக்கு தாழ்ந்து போய் விட்டேன்?

“பிள்ளையாண்டான் சரியா தான் சொல்றான்!” என்று ஒரு குரல் கேட்டது.

அது சாவித்ரி தான்.

குறுங்கதை - சாதிக்கு வெளியே

போர்!

லோஹர் கோட்டையின் பெரும் சுவர்கள் மேலிருந்து பறந்து வரும் அம்புகள்.

மெதுவாக ஊர்ந்து செல்லும் தீ எறி பொறிகள்.

விடிகாலையில் கோட்டையின் உள்ளும் புறமும் இருந்து எழும் மரண ஓலங்கள்.

நான் அம்புகள் விழும் தூரத்திற்கு அப்பால் இருந்தேன். கோட்டையை நோக்கிச் சென்ற மதில் உயர பிடிப்பான்கள், என் வடிவமைப்பு. அவை பாரம் தாங்காமல் சரிந்தால் என் தலை தப்பாது.

சற்றுத் தள்ளி கஜினி அரசர் நின்றார். பூரண கவசத்துடன், களத்தில் இறங்கத் தயாராக.

பிடிப்பான்கள் மதிலை நெருங்கி விட்டன. அவற்றில் இருந்து ஏணிகள் பறந்த சமயத்தில், மதில் மேல் என் பார்வை சென்றது. வில்லாளிகள் மறைந்து விட்டார்கள். அம்பு மழை நின்றது.

அரசர் திரும்பி என்னைப் பார்த்தார்.

*

“அவர்களிடம் ஏதோ ஒரு மர்ம ஆயுதம் இருக்கிறது,” என்று அரசரின் முன்னிலையில் பத்து நாட்கள் முன்னால் சொல்லி இருந்தான் எங்கள் ஒற்றன். “இதை விடப் பெரிய மதில்களை நாம் உடைத்திருக்கிறோம். ஆனால் இந்தக் காஷ்மீரிகளிடம் ஏதோ இருக்கிறது. துணிவுடன் நம்மை எதிர்நோக்குகிறார்கள்.”

அரசரிடம் வேலைக்கு அமர்ந்த நான்காவது பொறியாளன் நான். முன்னால் இருந்த மூவரும் தலை வெட்டப்பட்டு போய்ச் சேர்ந்தார்கள்.

எனக்கு ஒற்றன் சொல்லும் போதே கழுத்தில் வலித்தது.

“மருந்தாக இருக்கலாம்,” என்றேன் நான். “கந்தகம் இந்தப் பகுதிகளில் அதிகம். இமாலயத்தில் கீழ் அடிவார குகைகளில் அது கிடைக்கிறது.”

*

கஜினவீத் வீரர்கள் ஒரு பெரும் சத்தத்துடன் கோட்டையின் அடிப்பகுதியை நோக்கிப் பாய்ந்தனர். அந்த நேரம் மதிலின் முக்காலுக்கு மேல் நான் பார்த்திருந்த மரக்கதவுகள் திறந்தன. அவை வழியே பெருகி பாய்ந்து ஒரு கருப்புத் திரவம் கீழே இருந்தவர் மேலே கொட்டியது.

“மருந்து,” என்றேன் நான்.

வீரர்களில் பலர் அடித்துப் பிடித்து திரும்ப ஓடி வருவதைப் பார்க்க முடிந்தது. ஒருவரை ஒருவர் தவிர்த்து ஓடியதை நான் பார்த்தேன். ஒரு அரை சக்கரத்தின் ஆரங்களைப் போல அவர்கள் பிரிந்து பின்வாங்கினர்.

எங்கும் ஒரு கெட்ட நெடி வீசியது.

“நரகல்,” என்றார் அரசர், தம் தோற்றோடும் சூரர்களைப் பார்த்தவாறே. “மனிதச் சாணம். இந்தியர்களின் ரகசிய ஆயுதம்.”

“அரசே, போய் விடலாம்,” என்றான் பக்கத்தில் இருந்த மெய்க்காப்பாளன்.

அரசர் கோட்டை வாசலைச் சுட்டிக் காட்டினார். அந்த கருப்புத் திரவம் வாசலில் பரந்திருந்தது.

“இதைத் தாண்டி யார் வருவார்கள், முட்டாளே?” என்றார்.

ஆனால் கோட்டைக் கதவு பெரும் சத்தத்துடன் திறப்பதை நான் பார்த்தேன். அந்த நாற்றத்தின் ஊடே கால் வைத்து நடந்து வரும் ஒரு பட்டாளத்தை நாங்கள் பார்த்தவாறே புறமுதுகிட்டு ஓடினோம்.

*

லோஹர் கோட்டையின் தோல்விக்குப் பின்னால் அரசர் காஷ்மீரத்தில் இருந்து வெளியேறவே பெரும் பாடு பட்டார். நான் இடைப்பட்ட குழப்பத்தில் ஜம்பூபுரம் என்று இந்த மக்களால் அழைக்கப் பெறும் நகரத்திற்கு வந்து சேர்ந்தேன்.

சுத்தமான நகரம். பெரும் வீதிகள். அழகான மாடங்கள். மதில் கூட இல்லாத ஒரு சொர்க்கபுரி அது.

“உன் பெயர் என்ன?” என்றான் சந்தையில் நான் பார்த்த ஒரு வியாபாரி.

“பாரணன்,” என்று என் இயற்பெயரை மாற்றிச் சொன்னேன்.

“சாதி?”

நான் அந்தச் சொல் புரியாததால் வேறு எங்கோ பார்த்தேன்.

“எந்தச் சாதி நீ?” என்றான் அவன். “உயர் குலத்தில் பிறந்தவன் போல் இருக்கிறாய்? சொல்ல என்ன தயக்கம்?”

“உங்களை போன்றவன் தான்,” என்றேன் குத்துமதிப்பாக.

“நல்லது, வா என்னுடன்,” என்றான் அவன்.

அவனுடன் சில நாட்கள் வேலை பார்த்த போது அந்தச் “சாதி” என்னும் புரியாத சொல்லுக்கு பொருள் புரிந்து கொள்ள முயற்சித்தேன்.

“நீ எந்த ஊர்? சாதி தெரியாமல் எப்படி இருக்கிறாய்?” என்று கேட்டார் கோவிலில் ஒரு பண்டாரம்.

“நீங்கள் என்ன சாதி?” என்றேன்.

“சந்நியாசிக்கு சாதி கிடையாது.”

எனக்கு ஏனோ என் கேள்வியில் எனக்கான விமோசனம் இருப்பதாகத் தோன்றியது.

“இந்த வணிகர்களில் பலர் ஒரே மாதிரி இருக்கிறார்களே?” என்றேன்.

அவர் கோவிலுக்கு வருவோர் போவோரை உற்றுப் பார்த்தார்.

“இருபது வருடம் முன்னர் இங்கே கொள்ளை நோய் வந்தது,” என்றார். “வணிகர்கள் பலரைக் கொன்று விட்டது. எஞ்சியவர்கள் ஒரு குடும்பத்தாரோ என்னமோ..” என்றார்.

வணிகர்கள் சபையைக் கண்டேன். ஒருவரை ஒருவர் மாமா, தாத்தா என்று அழைத்துக் கொண்டனர்.

“வெளியே இவர்கள் மணப்பதில்லையா?” என்றேன் பண்டாரத்திடம்.

“எதற்கு வெளியே?”

“சாதிக்கு வெளியே?”

அவருக்கு நான் என்ன கேட்கிறேன் என்று புரியவில்லை. “சாதிக்கு வெளியே” என்றால் என்னவென்றே அவருக்குத் தெரியவில்லை.

*

காலையில் தெரு பெருக்குவோரைப் பார்த்தேன். வீடுகளுக்குப் பின்னால் சென்றார்கள். கையில் ஒரு மூட்டையில் நரகலைக் கொண்டு வந்தார்கள்.

அவர்களும் பார்க்க ஒரே மாதிரி இருந்தார்கள் - சற்று நிறம் குறைந்தவர்கள். ஏழைகள் என்று தெரிந்தது. அவர்கள் வயிறுகள் கூட ஒரே மாதிரி முன்னே தள்ளி இருந்தன.

நான் கஜினி அரசரைக் கண்டுபிடிக்க நேரம் வந்து விட்டது.

*

“இந்த நாட்டில் பல ஆயிரம் ஆண்டுகளாக ஒரே வேலையைச் செய்பவர்கள்,” என்றேன் அரசரிடம். என்னுடன் அழைத்து வந்திருந்த வேலையாட்கள் இருவரைக் காட்டினேன்.

“தங்களுக்குள்ளேயே மணம் புரிபவர்கள்.”

அரசர் அவர்களை உற்றுப் பார்த்தார்.

“சகோதரர்களா?”

“இல்லை. அரசே, இவர்கள் வேறு வேறு ஊர்களை சேர்ந்தவர்கள். ஆனால் இந்த நாட்டில் ஒரே வேலை பார்ப்பவர்கள் தங்களுக்குள் மணப்பதால் அந்த வேலைக்கு ஏற்ற உடல் ஏற்றங்களைப் பெறுகிறார்கள்.வில்லாளிகள் சாதியைச் சேர்ந்தவர்கள் பருத்த வலது கை கொண்டவர்கள். வணிகர்கள் கணிதத்தில் சிறந்தவர்கள்.”

“இதற்கும் உன் வேலைக்கும் என்ன சம்பந்தம்?”

“அரசே, லோஹர் கோட்டையில் வெளி வந்த படை இவர்களுடையது,” என்றேன் நான். “ பல ஆயிரம் ஆண்டுகளாக மனிதக் கழிவுகளுடன் வேலை பார்த்து, தமக்குள் மணம் புரிந்து இவர்களுக்கு உடல் கூறே மாறி விட்டது. நாற்றம் தெரியாது. வாந்தியெடுக்கும் அந்த இயற்கை உணர்ச்சி மரத்து விட்டது. இவர்களையே தம் ரகசிய ஆயுதமாக இந்த இந்தியர்கள் பயன்படுத்துகிறார்கள். கோட்டையின் மேலிருந்து மனிதச் சாணத்தை ஊற்றுவதும் இவர்களே.”

அரசர் எழுந்து நின்றார்.

“இவர்கள் நம்முடன் வரத் தயார்,” என்றேன் நான். “அவர்கள் எதிர்பார்ப்பதெல்லாம் இந்தச் சாதியினின்றும் விடுதலை.”

*

லோஹர் கோட்டையின் தர்பாரில் பழைய காஷ்மீர மன்னனின் தலை வைக்கப்பட்டது.

வெளியே வெற்றி படைகளின் கூக்குரல். அவர்களிடம் இருந்து தனியாக நின்றார்கள் அந்த தனிப் பட்டாளம். அவர்கள் கைகளில் ரத்தம் தோய்ந்த வாட்கள்.

அரசரிடம் சென்றேன்.

“பட்டாளத்திற்கு விடுதலை?” என்றேன்.

“நமக்கும் நகரங்கள் இருக்கின்றன,” என்றார் அரசர்.

குறுங்கதை - இருப்பு

 கீழே மகளுடன் இரவு நடை போகும் போது இருட்டில் ஏதோ நகர்வது தெரிந்தது. உற்றுப் பார்த்தால் ஒரு சிறு தவளை.

“பாருடி!” என்றால் மகள் குதித்துக் கொண்டே வந்து பார்த்தாள்.

“இது தவளையா உனக்கு?”

இது புதிதாக அவள் பள்ளியில் கற்றுக் கொண்ட ஒரு பிரயோகம் என்பதால் நான் பொருட்படுத்தவில்லை.

ஆனால் மேலே வந்து பிரேமாவிடம் சொன்ன போது, நான் எதிர்பார்த்தபடியே, “இந்த சீஸன்ல ஏது தவளை?” என்றாள்.

நான் கம்மென்று இருந்தேன்.

“நத்தையா இருக்கும்.”

சில நாட்கள் சென்ற பின், ஏதோ வெளியே கலாட்டா. நான் மயிலாப்பூர் வழியாக ஆட்டோவில் வந்த போது முன்னால் பஸ்களை நிறுத்தி சிலர் கத்திக் கொண்டிருந்தார்கள்.

வீட்டில் வந்து சொன்னேன்.

“ரவுடி ராஜ்ஜியம்,” என்றேன்.

“ரவுடியால்லாம் இருக்காது. கருப்பா இருந்தா ரவுடியா?”

“அவங்க கருப்பா இருந்தாங்கன்னு நான் சொல்லவே இல்லையே?”

“பஸ்ல சில சமயம் இப்படித் தான் வெளியில தட்டிட்டு ஏறுவாங்க. அவங்கள்லாம் ரவுடியா?”

கம்மென்று வந்து டிவி போட்டேன். “மயிலாப்பூரில் பரபரப்பு,” என்று வந்தது. அவளோ கவனிக்கவேயில்லை.

ஒரு நாள் பக்கத்து வீட்டு டாக்டரிடம் இது குறித்துப் பேசிக் கொண்டிருந்தேன்.

“நான் பிரத்யட்சமாய் பாக்குறதை இல்லன்றா,” என்றேன்.

டாக்டர், “இந்த சீசன்ல தவளையா?” என்றார்.

பிறகு, “ஏதாவது couples counselor கிட்ட போய் மனம் விட்டு பேசுங்க,” என்றார்.

அவளிடம் இது குறித்துச் சொன்னேன்.

“டாக்டர்ட்ட எப்போ பேசினீங்க? அவரே ரொம்ப பிஸி,” என்றாள்.

“சத்தியமா பேசினேண்டி! இதைத் தான் நான் சொல்றேன்,” என்றேன்.

Counselor உமா அறையில் அமர்ந்திருந்தோம். சற்று நேரம் நான் சொல்வதைக் கேட்டார்.

“நான் எனக்கு நடந்ததை சொன்னா அதை நடக்கவே இல்லைன்றா. எனக்கு ரொம்ப மனம் புண்படுது.”

உமா என் மனைவியைப் பார்த்தார்.

“ஆபீஸ்ல எல்லாம் வேலை பாக்குறேன் மேடம். யாருமே இப்படி என்னைப் பத்திச் சொன்னதில்லை. ரொம்ப trusting தான் நான்,” என்றாள்.

“பாத்தீங்களா, மறுபடி நான் சொல்றத deny பண்றா!”

“என்னைப் பத்திக் குத்தம் சொன்னா நான் என்ன பண்ணனும்?”

“அன்னைக்கு அவன் ரவுடி தான்! நான் பாத்தேன்டி…”

உமா ஒரு மணி நேரம் இவ்வாறு சென்ற பிறகு எங்களை அனுப்பி வைத்தார்.

மறு நாள் என்னைத் தனியாகக் கூப்பிட்டார்.

“உங்க கூட அவங்களுக்கு ஏதோ ஆழமா இருக்கு - அன்பா இருங்க. அரவணைச்சுப் போங்க.”

நான் வீட்டில் வந்து பிரேமாவைக் கனிவுடன் பார்த்தேன். கூட காய்கறி நறுக்கிக் கொடுத்தேன். இரவு தலையைக் கோதி விட்டேன்.

“என்ன இன்னைக்கு ரொம்ப அன்பு?” என்றாள்.

“Counselor பேசினாங்க. உன்கிட்ட தான் பிரச்சினையாம்.”

“அப்பிடில்லாம் சொல்லி இருக்க மாட்டாங்களே..”

“பாத்தியா…இதுவே ஒரு பிரச்சினை தான். திரும்ப திரும்ப எனக்கு நடந்த அனுபவத்தை இல்லைன்ற பாரு.”

அவள் எழுந்து உட்கார்ந்தாள். “சரி, நீங்க சொல்றது எல்லாத்தையும் அப்பிடியே ஏத்துக்கிட்டா ஹேப்பியா?”

நான் யோசித்தேன்.

“சரியா?” என்றாள் மறுபடி.

“ஏத்துக்கிட்டா பத்தாது.”

“பின்ன?”

“மனப்பூர்வமா அதுல நம்பணும்” என்றேன் நான்.